ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΦΑΣΙΣΜΟΥ
Υποτίθεται ότι επεισόδια όπως ο φόνος του Παύλου Φύσσα μας ξυπνούν και μας αφυπνίζουν. Υποτίθεται ότι μας βάζουν να ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ. Το υποτίθεται ευθέως αφορά τις απλουστεύσεις και τους υποκριτικούς στεναγμούς μπροστά απ’ το πτώμα ενός ανθρώπου. Τι έχουμε σκεφτεί δεκαετίες τώρα όταν η στάση μας επαναλαμβάνεται όσο και τα επεισόδια;
Μερικές σκέψεις λοιπόν για το ζήτημα του φασισμού που παραμένει πάντα επίκαιρο.
Το έδαφος το οποίο μας επιτρέπει να σκεφτούμε κάτι παραπάνω απ’ αυτά που συνήθως σκεφτόμαστε (συνθηματολογώντας επί πτωμάτων) είναι το έδαφος του ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ. Οι ολοκληρωτικές, δογματικές αντιλήψεις που ενυπάρχουν μέσα στην κοινωνία και στις πολιτικές της επιλογές είναι αυτές που αναπαράγουν διαρκώς τις φασιστικές και ρατσιστικές – εθνικιστικές πρακτικές. Γι αυτό και οι φασιστικές εγκληματικές πρακτικές, τα επεισόδια φονικής καταστολής από το κράτος και οι παντός είδους τραμπουκισμοί δεν συνιστούν «μεμονωμένα γεγονότα» αλλά βαθιά σημάδια ενός κοινωνικο-πολιτικού συστήματος και της ιδεολογίας του.
Ο αντίλογος για μια τέτοια συζήτηση είναι γνωστός και οργανωμένος: δεν είναι η ώρα για τέτοια (άστα δηλαδή για τον επόμενο φόνο, στον οποίο θα σου θυμίσουν πάλι την ίδια απάντηση)
Η ιδεολογική και πολιτική απάντηση στο φασισμό και στο ρατσισμό-εθνικισμό ωστόσο, σε πείσμα των «αντι-φασιστικών» κραυγών, παραπέμπει ακριβώς σε μια στρατηγικού τύπου τοποθέτηση. Γιατί άλλωστε οι ακτιβίστικες ενέργειες, παρότι εκτονώνουν την δικαιολογημένη οργή μας, ουσιαστικά δίνουν ραντεβού στον επόμενο φόνο.
Μια συζήτηση όμως, σαν κι αυτή που προτείνω, συναντά και αποκαλύπτει βαθύτερα προβλήματα για τις πολιτικές αντιλήψεις, των προοδευτικών συμπεριλαμβανομένων.
Ασκούνται και αρκούνται όλοι σε μια πρόσκαιρη ακτιβίστικη αναφορά αποφεύγοντας να δουν το έδαφος που αναπαράγει τέτοια φαινόμενα καθώς και το εύρος του σε όλο το φάσμα της πολιτικής.
Μια αντι-ολοκληρωτική – αντι-φασιστική αντίληψη και πρακτική δεν μπορεί να ξεχνά και να μην απαντά τις ολοκληρωτικές πρακτικές και στο ίδιο της το έδαφος (π.χ εσωκομματικοί τραμπουκισμοί, ρατσιστικοί διαχωρισμοί έναντι του διαφωνούντος, βάπτισμα ως «εχθρού» του όποιου διαφοροποιείται κ.λπ γνωστά στους περισσότερους). Δεν μπορεί να ξεχνά π.χ ότι η φρασεολογία της αριστεράς (πρωτοστατούντος του ΚΚΕ) έναντι των ένοπλων αναρχικών ομάδων (ΣΠΦ) είναι ΑΚΡΙΒΩΣ η ίδια των στρατοδικείων έναντι των παράνομων τότε κομμουνιστών (συμμορία, πράκτορες, μη πολιτικοί εγκληματίες κ.λπ)
Μια τέτοια οπτική – ψάξιμο αναθέτει Άλλα «καθήκοντα» στο κίνημα, τα οποία υπερβαίνουν τα ακτιβίστικα, τα ψηφοθηρικά και τα μετωπικά- τακτικίστικα. Θέτει τη συνθετότητα αυτής της πραγματικότητας καθώς και την ΚΟΙΝΗ ευθύνη για την πραγματοποίηση βαθιών αλλαγών. Βρίσκεται σε αντίθεση με τις στερεότυπες απαντήσεις του τύπου «φταίει» η κρίση και η φτώχια, γιατί οι «γραφές» μας άλλα λένε. Λένε ότι η κρίση του συστήματος αποτελεί γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη της αριστεράς (αν έχει κάτι να πει) και όχι να αυξάνει τα ποσοστά της η «Χρυσή αυγή» στο …Πέραμα ή ότι φταίει το αστικό σύστημα, το οποίο πάντα θα φταίει όπως και πάντα θα κυβερνάει ελλείψει μιας Άλλης προοπτικής.
Αποτελεί επίσης εξαιρετικά επικίνδυνη η επιμονή μας σε απλουστευτικές λογικές (ντου στα γραφεία της Χ.Α) και να αποφεύγουμε όπως «ο διάολος το λιβάνι» να αντισταθούμε στους ολοκληρωτισμούς που παράγει καθημερινά το πολιτικό σύστημα. Να αντιστεκόμαστε σε μια απαιτούμενη απελευθέρωση- χειραφέτηση γιατί ακριβώς περνάει μέσα από την αμφισβήτηση της πολιτικής μας.
Η ΧΑ αποτελεί κλασικό παράδειγμα μιας αντι-συστημικής και αντι-αστικής- φασιστικής πολιτικής (όπως ο ναζισμός) επί τα χείρω έναντι του σημερινού (άθλιου κατά τα’ άλλα) αστικού συστήματος. Αναφέρεται σε ένα στρατοκρατούμενο καπιταλισμό (σας θυμίζει κάτι αυτό;) και απευθύνεται στα ίδια ταξικά στρώματα όπως και η αριστερά. Ας θέσουμε λοιπόν δίπλα στις αντι-φασιστικές διαδηλώσεις και τις διάφορες ακτιβίστικες ενέργειες την βαθύτερη αντιμετώπιση – αποκάλυψη του φασιστικού φαινομένου κι ας σταματήσουμε να συγχωρούμαι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τις φασιστικές-ρατσιστικές αντιλήψεις και πρακτικές με «προοδευτικό» πρόσημο. Ας σταματήσουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να αντιμετωπίζουμε την κοινωνία και το κίνημα ΜΕΤΩΠΙΚΑ και τακτικίστικα (δηλαδή καταφερτζίδικα υπέρ της «γραμμής» μας). Ας σταματήσουμε να δίνουμε τράτο στο σημερινό σύστημα, αντιμετωπίζοντας από τη μια τα αποτελέσματα που επιφέρει και αναπαράγοντας από την άλλη τη λογική του. Ας σταματήσουμε να συγχέουμε την ταξική πάλη με τον εμφύλιο πόλεμο.
Το φαινόμενο της ΧΑ απαντιέται τόσο σε θεσμικό επίπεδο (πρόσκαιρα) όσο και σε ιδεολογικό – πολιτικό επίπεδο.
Αυτά θα τα βρείτε και σε στίχους του θανόντος και σ’ όλους τους ριζοσπάστες «ραπίστες». Θα τα βρείτε στην προκήρυξη των «φίλων του Αλέξη» και στις παρέες της αντι-εξουσιαστικής νεολαίας.
Το ζήτημα του φασισμού είναι το ίδιο το ζήτημα του πολιτικού συστήματος ΕΞΩ και ΜΕΣΑ μας και η πολιτική του αντιμετώπιση δεν μπορεί να ξεπερνά την ιδεολογική του αντιμετώπιση, δηλαδή την ιδεολογική και αξιακή μας ανάταξη.
Σεπτέμβριος 2013
Αλέκος Βαρβέρης
Υποτίθεται ότι επεισόδια όπως ο φόνος του Παύλου Φύσσα μας ξυπνούν και μας αφυπνίζουν. Υποτίθεται ότι μας βάζουν να ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ. Το υποτίθεται ευθέως αφορά τις απλουστεύσεις και τους υποκριτικούς στεναγμούς μπροστά απ’ το πτώμα ενός ανθρώπου. Τι έχουμε σκεφτεί δεκαετίες τώρα όταν η στάση μας επαναλαμβάνεται όσο και τα επεισόδια;
Μερικές σκέψεις λοιπόν για το ζήτημα του φασισμού που παραμένει πάντα επίκαιρο.
Το έδαφος το οποίο μας επιτρέπει να σκεφτούμε κάτι παραπάνω απ’ αυτά που συνήθως σκεφτόμαστε (συνθηματολογώντας επί πτωμάτων) είναι το έδαφος του ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ. Οι ολοκληρωτικές, δογματικές αντιλήψεις που ενυπάρχουν μέσα στην κοινωνία και στις πολιτικές της επιλογές είναι αυτές που αναπαράγουν διαρκώς τις φασιστικές και ρατσιστικές – εθνικιστικές πρακτικές. Γι αυτό και οι φασιστικές εγκληματικές πρακτικές, τα επεισόδια φονικής καταστολής από το κράτος και οι παντός είδους τραμπουκισμοί δεν συνιστούν «μεμονωμένα γεγονότα» αλλά βαθιά σημάδια ενός κοινωνικο-πολιτικού συστήματος και της ιδεολογίας του.
Ο αντίλογος για μια τέτοια συζήτηση είναι γνωστός και οργανωμένος: δεν είναι η ώρα για τέτοια (άστα δηλαδή για τον επόμενο φόνο, στον οποίο θα σου θυμίσουν πάλι την ίδια απάντηση)
Η ιδεολογική και πολιτική απάντηση στο φασισμό και στο ρατσισμό-εθνικισμό ωστόσο, σε πείσμα των «αντι-φασιστικών» κραυγών, παραπέμπει ακριβώς σε μια στρατηγικού τύπου τοποθέτηση. Γιατί άλλωστε οι ακτιβίστικες ενέργειες, παρότι εκτονώνουν την δικαιολογημένη οργή μας, ουσιαστικά δίνουν ραντεβού στον επόμενο φόνο.
Μια συζήτηση όμως, σαν κι αυτή που προτείνω, συναντά και αποκαλύπτει βαθύτερα προβλήματα για τις πολιτικές αντιλήψεις, των προοδευτικών συμπεριλαμβανομένων.
Ασκούνται και αρκούνται όλοι σε μια πρόσκαιρη ακτιβίστικη αναφορά αποφεύγοντας να δουν το έδαφος που αναπαράγει τέτοια φαινόμενα καθώς και το εύρος του σε όλο το φάσμα της πολιτικής.
Μια αντι-ολοκληρωτική – αντι-φασιστική αντίληψη και πρακτική δεν μπορεί να ξεχνά και να μην απαντά τις ολοκληρωτικές πρακτικές και στο ίδιο της το έδαφος (π.χ εσωκομματικοί τραμπουκισμοί, ρατσιστικοί διαχωρισμοί έναντι του διαφωνούντος, βάπτισμα ως «εχθρού» του όποιου διαφοροποιείται κ.λπ γνωστά στους περισσότερους). Δεν μπορεί να ξεχνά π.χ ότι η φρασεολογία της αριστεράς (πρωτοστατούντος του ΚΚΕ) έναντι των ένοπλων αναρχικών ομάδων (ΣΠΦ) είναι ΑΚΡΙΒΩΣ η ίδια των στρατοδικείων έναντι των παράνομων τότε κομμουνιστών (συμμορία, πράκτορες, μη πολιτικοί εγκληματίες κ.λπ)
Μια τέτοια οπτική – ψάξιμο αναθέτει Άλλα «καθήκοντα» στο κίνημα, τα οποία υπερβαίνουν τα ακτιβίστικα, τα ψηφοθηρικά και τα μετωπικά- τακτικίστικα. Θέτει τη συνθετότητα αυτής της πραγματικότητας καθώς και την ΚΟΙΝΗ ευθύνη για την πραγματοποίηση βαθιών αλλαγών. Βρίσκεται σε αντίθεση με τις στερεότυπες απαντήσεις του τύπου «φταίει» η κρίση και η φτώχια, γιατί οι «γραφές» μας άλλα λένε. Λένε ότι η κρίση του συστήματος αποτελεί γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη της αριστεράς (αν έχει κάτι να πει) και όχι να αυξάνει τα ποσοστά της η «Χρυσή αυγή» στο …Πέραμα ή ότι φταίει το αστικό σύστημα, το οποίο πάντα θα φταίει όπως και πάντα θα κυβερνάει ελλείψει μιας Άλλης προοπτικής.
Αποτελεί επίσης εξαιρετικά επικίνδυνη η επιμονή μας σε απλουστευτικές λογικές (ντου στα γραφεία της Χ.Α) και να αποφεύγουμε όπως «ο διάολος το λιβάνι» να αντισταθούμε στους ολοκληρωτισμούς που παράγει καθημερινά το πολιτικό σύστημα. Να αντιστεκόμαστε σε μια απαιτούμενη απελευθέρωση- χειραφέτηση γιατί ακριβώς περνάει μέσα από την αμφισβήτηση της πολιτικής μας.
Η ΧΑ αποτελεί κλασικό παράδειγμα μιας αντι-συστημικής και αντι-αστικής- φασιστικής πολιτικής (όπως ο ναζισμός) επί τα χείρω έναντι του σημερινού (άθλιου κατά τα’ άλλα) αστικού συστήματος. Αναφέρεται σε ένα στρατοκρατούμενο καπιταλισμό (σας θυμίζει κάτι αυτό;) και απευθύνεται στα ίδια ταξικά στρώματα όπως και η αριστερά. Ας θέσουμε λοιπόν δίπλα στις αντι-φασιστικές διαδηλώσεις και τις διάφορες ακτιβίστικες ενέργειες την βαθύτερη αντιμετώπιση – αποκάλυψη του φασιστικού φαινομένου κι ας σταματήσουμε να συγχωρούμαι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τις φασιστικές-ρατσιστικές αντιλήψεις και πρακτικές με «προοδευτικό» πρόσημο. Ας σταματήσουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να αντιμετωπίζουμε την κοινωνία και το κίνημα ΜΕΤΩΠΙΚΑ και τακτικίστικα (δηλαδή καταφερτζίδικα υπέρ της «γραμμής» μας). Ας σταματήσουμε να δίνουμε τράτο στο σημερινό σύστημα, αντιμετωπίζοντας από τη μια τα αποτελέσματα που επιφέρει και αναπαράγοντας από την άλλη τη λογική του. Ας σταματήσουμε να συγχέουμε την ταξική πάλη με τον εμφύλιο πόλεμο.
Το φαινόμενο της ΧΑ απαντιέται τόσο σε θεσμικό επίπεδο (πρόσκαιρα) όσο και σε ιδεολογικό – πολιτικό επίπεδο.
Αυτά θα τα βρείτε και σε στίχους του θανόντος και σ’ όλους τους ριζοσπάστες «ραπίστες». Θα τα βρείτε στην προκήρυξη των «φίλων του Αλέξη» και στις παρέες της αντι-εξουσιαστικής νεολαίας.
Το ζήτημα του φασισμού είναι το ίδιο το ζήτημα του πολιτικού συστήματος ΕΞΩ και ΜΕΣΑ μας και η πολιτική του αντιμετώπιση δεν μπορεί να ξεπερνά την ιδεολογική του αντιμετώπιση, δηλαδή την ιδεολογική και αξιακή μας ανάταξη.
Σεπτέμβριος 2013
Αλέκος Βαρβέρης
