Για τη δημοκρατία και τα κόμματα...
ΣΙΜΟΝΗ ΒΕΙΛ (1909- 1943)
Για την κατάργηση των κομμάτων.συνέχεια...
Το αληθινό πνεύμα του 1789 συνίσταται στη σκέψη, όχι ότι κάτι είναι σωστό επειδή το θέλει ο λαός, αλλά επειδή υπό ορισμένες συνθήκες, η βούληση του λαού έχει μεγαλύτερη τύχη να συμμορφωθεί με τη δικαιοσύνη από οποιαδήποτε άλλη βούληση.
Υπάρχουν δύο αναγκαίες συνθήκες για να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε την έννοια της καθολικής βούλησης. Σε δύο από αυτές πρέπει να σταθεί η προσοχή μας.
Η πρώτη είναι ότι τη στιγμή όπου ο λαός συνειδητοποιεί μια από τις βουλήσεις του και την εκφράζει, να μην υπάρχει κανενός είδους συλλογικό πάθος.
……………………………..
H δεύτερη συνθήκη είναι ότι ένας λαός έχει να εκφράσει τη βούλησή του απέναντι σε προβλήματα της δημόσιας ζωής και όχι απλώς να εκλέξει πρόσωπα. Ακόμη λιγότερο να εκλέξει ανεύθυνες συλλογικότητες. Γιατί η καθολική βούληση δεν έχει καμία σχέση με αυτού του είδους την εκλογή.
Εάν το 1789 υπήρξε μια ορισμένη έκφραση της καθολικής βούλησης, μολονότι υιοθετήθηκε το αντιπροσωπευτικό σύστημα λόγω της άγνοιας να φανταστούμε κάτι άλλο, τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι κάθε άλλο παρά εκλογές έγιναν τότε. Κάθε ζώσα ύπαρξη σε όλη τη χώρα- και τότε η χώρα ξεχείλιζε από ζωή- ζήτησε να εκφράσει μια σκέψη διαμέσου των τετραδίων παραπόνων- διεκδικήσεων. Οι αντιπρόσωποι αναδύθηκαν στη διάρκεια αυτής της σύμπραξης στη σκέψη, τη διατηρούσαν θερμή, ένιωθαν ότι η χώρα πρόσεχε τα λόγια τους, και επαγρυπνούσε μήπως δεν απέδιδαν με ακρίβεια τις προθέσεις της. Για ένα κάποιο χρονικό διάστημα –μικρό- αυτοί οι αντιπρόσωποι υπήρξαν αληθινά απλά όργανα έκφρασης της δημόσιας σκέψης.
Έκτοτε κάτι τέτοιο δεν επαναλήφθηκε .
Και μόνη η απόφανση των δύο συνθηκών δείχνει ότι δεν έχουμε γνωρίσει ποτέ τίποτα που να μοιάζει, έστω και από μακριά με μία δημοκρατία.
Υπάρχουν δύο αναγκαίες συνθήκες για να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε την έννοια της καθολικής βούλησης. Σε δύο από αυτές πρέπει να σταθεί η προσοχή μας.
Η πρώτη είναι ότι τη στιγμή όπου ο λαός συνειδητοποιεί μια από τις βουλήσεις του και την εκφράζει, να μην υπάρχει κανενός είδους συλλογικό πάθος.
……………………………..
H δεύτερη συνθήκη είναι ότι ένας λαός έχει να εκφράσει τη βούλησή του απέναντι σε προβλήματα της δημόσιας ζωής και όχι απλώς να εκλέξει πρόσωπα. Ακόμη λιγότερο να εκλέξει ανεύθυνες συλλογικότητες. Γιατί η καθολική βούληση δεν έχει καμία σχέση με αυτού του είδους την εκλογή.
Εάν το 1789 υπήρξε μια ορισμένη έκφραση της καθολικής βούλησης, μολονότι υιοθετήθηκε το αντιπροσωπευτικό σύστημα λόγω της άγνοιας να φανταστούμε κάτι άλλο, τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι κάθε άλλο παρά εκλογές έγιναν τότε. Κάθε ζώσα ύπαρξη σε όλη τη χώρα- και τότε η χώρα ξεχείλιζε από ζωή- ζήτησε να εκφράσει μια σκέψη διαμέσου των τετραδίων παραπόνων- διεκδικήσεων. Οι αντιπρόσωποι αναδύθηκαν στη διάρκεια αυτής της σύμπραξης στη σκέψη, τη διατηρούσαν θερμή, ένιωθαν ότι η χώρα πρόσεχε τα λόγια τους, και επαγρυπνούσε μήπως δεν απέδιδαν με ακρίβεια τις προθέσεις της. Για ένα κάποιο χρονικό διάστημα –μικρό- αυτοί οι αντιπρόσωποι υπήρξαν αληθινά απλά όργανα έκφρασης της δημόσιας σκέψης.
Έκτοτε κάτι τέτοιο δεν επαναλήφθηκε .
Και μόνη η απόφανση των δύο συνθηκών δείχνει ότι δεν έχουμε γνωρίσει ποτέ τίποτα που να μοιάζει, έστω και από μακριά με μία δημοκρατία.
Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος
«Όταν μίλησα κάποτε για τη Δημοκρατία, είπα ότι από τη στιγμή που υπάρχει τηλεόραση η Δημοκρατία είναι ελλειμματική και πως στοιχείο της Δημοκρατίας είναι η λεγόμενη ισηγορία. Ισηγορία θα πει να έχουν όλοι την ίδια ευχέρεια προκειμένου να εκφράσουν τη γνώμη τους.
Σήμερα ο κοινός άνθρωπος έχει τόση δύναμη προβολής της γνώμης του, όσο είναι το βεληνεκές της φωνής του. Ενώ οι άνθρωποι της τηλεόρασης έχουν τεράστιο βεληνεκές φωνής και ακροατήριο όχι μόνο μεγάλο, αλλά ποικίλο και ακαθόριστο. Ενα πρόβλημα της σημερινής Δημοκρατίας είναι πώς θα ελεγθεί η τηλεόραση ώστε να μην ασκούν τυραννία επί των πολλών εκείνοι που τη χειρίζονται. Θα έπρεπε να γίνεται αξιοκρατικά η επιλογή των ανθρώπων της. Με τη βιαστική προβολή λέξεων και νοημάτων η τηλεόραση καταδυναστεύει τη συνείδησή σου, σε υποτάσσει κατά κάποιον τρόπο σε μια αβασάνιστη αποδοχή εντυπώσεων και γνωμών που έχουν επιλεγεί από άλλους».
Γεώργιος Κοντογιώργης:
"η μεταπολίτευση του 1973 συνιστά επιστροφή στην φαυλοκρατία του 19ου αιώνα..για την σημερινή κατάσταση έχουν όλοι την ίδια ακέραιη την ευθύνη! Δεξιοί και αριστεροί! Εδικά οι αριστεροί κατέστρεψαν το ελληνικό πανεπιστήμιο!"
1. Αναλύει τον ρόλο του Δημοσιογράφου, κατά την κρίση και τις απόψεις του,
2. Αναλύει τις θέσεις και τις απόψεις του για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα,
3. Παρουσιάζει και αναλύει τις βαθύτερες αιτίες τις πρωτογενείς αιτίες της κρίσεις της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας στην Ελλάδα.
Συνοπτικά από αυτά που είπε στην συνέντευξη του ο καθηγητής Γ. Κοντογιώργης μεταξύ άλλων ανέφερε ότι :
"Η εναλλαγή της εξουσίας στην Ελλάδα δεν είχε ποτέ ουσιαστικό ιδεολογικό περιεχόμενο. Ο Πολίτης απλώς αντιδρούσε με την ψήφο του στην προηγούμενη πολιτική και τον προηγούμενο Πρωθυπουργό"
"Η μεταπολίτευση στην Ελλάδα. συνιστά ολοκληρωτική επάνοδο στο καθεστώς της φαυλοκρατίας του 19ου αιώνα" "Η ευθύνη είναι ακέραιη προς όλους τους πολιτικούς όλων των κομμάτων. Όλοι έχουν ευθύνη από την αριστερά ως την δεξιά...ακόμα και αυτοί που δεν ανήλθαν στην εξουσία...μη ξεχνάμε ότι ειδικά εκείνοι της αριστερά που καταδυνάστευσαν τα ελληνικά πανεπιστήμια" "Το πολιτικό σύστημα σήμερα το κατέχει το κράτος δηλαδή η κομματικόκρατια" Ακούστε Live ολόκληρη την συνέντευξη.
(Εικόνα Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)
Πηγή ithacaNet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου