Συναντήσεις με τον Τηλέμαχο

Συναντήσεις με τον Τηλέμαχο

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Μακρόνησος: Η ολική επαναφορά!Νέος κύκλος υπογραφών για το «μοιραίο λάθος»!
Την ώρα που ο ένας υπουργός μετά τον άλλο δηλώνουν πως κλήθηκαν να αποδεχθούν και να εφαρμόσουν το Μνημόνιο χωρίς να το έχουν διαβάσει, την ώρα που πληθαίνουν οι φωνές πως η προσφυγή στον μηχανισμό της τρόικας δεν ήταν αναπόφευκτη (με τον πρώην πρωθυπουργό Κ. Σημίτη να μιλά για «μοιραίο λάθος»), την ώρα που βρισκόμαστε στο μέσο μιας ακόμη μεθόδευσης για αποσιώπηση του σκανδάλου με τα στατιστικά στοιχεία μέσω μιας ακόμη παρέμβασης στη Δικαιοσύνη, επανέρχονται στο προσκήνιο οι «δηλώσεις νομιμοφροσύνης». 

Η νέα απαίτηση για έγγραφες δεσμεύσεις των πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδας όσον αφορά στην απαρέγκλιτη εφαρμογή των όρων της νέας δανειακής σύμβασης, που εκφράστηκε ξανά από υψηλόβαθμους Ευρωπαίους αξιωματούχους, παραπέμπει στο παλιό μακρονησιώτικο αξίωμα, σύμφωνα με το οποίο αν υπογράψεις μια φορά θα κληθείς να υπογράψεις όσες ακόμη φορές σου το ζητήσουν. 

«Απαιτείται η σαφής και πειστική δέσμευση όλων των αρχηγών των βασικών πολιτικών δυνάμεων ότι θα παράσχουν ευρεία πολιτική στήριξη στο δεύτερο πρόγραμμα», δήλωσε ο Ευρωπαίος Επίτροπος Οικονομίας Όλι Ρεν, μετά την ολοκλήρωση των εργασιών του Ecofin. 

Ανάλογη ήταν και η δήλωση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Β. Σόιμπλε, ο οποίος ξεκαθάρισε πως «όλα τα ελληνικά κόμματα πρέπει να δεσμευτούν ότι θα εφαρμόσουν τις μεταρρυθμίσεις που έχουν συμφωνηθεί με τους διεθνείς δανειστές, ανεξαρτήτως του ποιο κόμμα θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές, αλλιώς θα τεθεί σε κίνδυνο το δεύτερο πρόγραμμα δανεισμού που απαιτείται ώστε η Αθήνα να αποφύγει την χρεοκοπία». 

Στο ίδιο θέμα αναφέρθηκε και η Αυστριακή υπουργός Οικονομικών Μαρία Φέκτερ που ξεκαθάρισε πως πριν δώσει το πράσινο φως για το νέο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας, η ευρωζώνη απαιτεί από όλα τα πολιτικά κόμματα της χώρας να δεσμευτούν εγγράφως σχετικά με την υλοποίηση των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων. 

«Είναι σαφές ότι η υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα έχει αποτύχει», δήλωσε από την πλευρά του ο υπουργός Οικονομικών της Σουηδίας Άντερς Μποργκ, ο οποίος σημείωσε χαρακτηριστικά ότι «σε θέματα διαρθρωτικών και δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων οι Έλληνες δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων». 

Στο μεταξύ, έκκληση για άμεση επίτευξη συμφωνίας επί του προγράμματος ανταλλαγής ελληνικών ομολόγων (PSI) απηύθυναν οι ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας, καθώς οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης απέρριψαν την πρόταση των ομολογιούχων για την περικοπή του χρέους, με επιτόκιο 4% στα νέα ομόλογα. 

«Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουν όλα τα μέρα πόσα διακυβεύονται και να συνεργαστούμε ώστε να βρούμε μια λύση», δήλωσε ο Τσαρλς Νταλάρα, επικεφαλής του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF) που εκπροσωπεί τις τράπεζες στις διαπραγματεύσεις για το «κούρεμα» του χρέους της Ελλάδας.
 
Πάντως, αρνήθηκε να απαντήσει αν το IFF σκοπεύει να υπαναχωρήσει από την απαίτησή του για επιτόκιο 4%. Την ίδια ώρα η άλλη πλευρά τονίζει πως δεν μπορεί να δεχτεί επιτόκιο πάνω από 3,5%. 

Και σα να μην έφθαναν όλα αυτά, ο υπουργός Οικονομικών της Βαυαρίας Μάρκους Σέντερ, στέλεχος του κόμματος των Χριστιανοκοινωνιστών (CSU), σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Muenchner Μerkur», άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενου εξόδου της χώρας μας από την ευρωζώνη. 

«Αν η Ελλάδα δεν καταφέρει να οικοδομήσει λειτουργική δημόσια διοίκηση, η έξοδος από την ευρωζώνη θα είναι λογική συνέπεια», δήλωσε, προσθέτοντας πως αν και ελπίζει πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί «δεν είμαστε υπερβολικά αισιόδοξοι», καθώς, όπως παρατηρεί, όσον αφορά στις μεταρρυθμίσεις στις Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίες, «μέχρι στιγμής προφανώς δεν έχει γίνει σχεδόν τίποτα»! 

Και βέβαια, για άλλη μια φορά ο υπουργός των Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος, υποκύπτοντας στο «μακρονησιώτικο δόγμα» δήλωσε πως «οι πολιτικές δεσμεύσεις για το νέο πρόγραμμα είναι κρίσιμης σημασίας», καθώς, «στην προσπάθεια που καταβάλλει η χώρα πρέπει να συμβάλουν, κατά το μέρος που τους αναλογεί, όλες οι πολιτικές δυνάμεις και κυρίως τα τρία κόμματα που μετέχουν στην κυβέρνηση Παπαδήμου». 

Και διακήρυξε τη βεβαιότητά του πως «τα πολιτικά κόμματα θα εκφράσουν τη συναίνεσή τους στο νέο πρόγραμμα, τόσο αναλαμβάνοντας ενυπόγραφες δεσμεύσεις πριν από τη σχετική ψηφοφορία στη Βουλή, όσο και κατά την ψηφοφορία στη Βουλή». 

Πού ξέρετε; Μπορεί να το έγραφε κι’ αυτό το Μνημόνιο, αλλά προφανώς δεν το διάβασαν. Άλλωστε άλλη δουλειά έκαναν τότε και ο κ. Χρυσοχοΐδης και ο κ. Βενιζέλος. Ο πρώτος κυνηγούσε την εγκληματικότητα και ο δεύτερος παρήλαυνε μπροστά στους στρατηγούς…

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012


Oρος επιβίωσης η συλλογική αξιοπρέπεια

Tου Χρηστου Γιανναρα

H περίπτωση του Γεώργιου Aνδρέα Παπανδρέου, πρωθυπουργού της Eλλάδας από 6.10.2009 έως 11.11.2011, προσφέρεται οπωσδήποτε για ανθρωπολογική μελέτη, κυρίως για τα εντυπωσιακά συμπτώματα υπεραναπλήρωσης μειονεξίας και απώλειας επαφής με την πραγματικότητα.

Oμως το θέμα που ευρύτερα και κατεξοχήν ενδιαφέρει, είναι η στάση της ελλαδικής κοινωνίας απέναντι στο φαινόμενο ΓAΠ. Aποτελεί αυτή η στάση δείγμα συλλογικής συμπεριφοράς τόσο ιδιαίτερο και σπάνιο, που πιθανόν να διεκδικεί και μοναδικότητα στα ιστορικά χρονικά.

Δεν είναι λίγοι μέσα στην Iστορία οι γόνοι ταλαντούχων στον εντυπωσιασμό του πλήθους ηγητόρων, που με ελάχιστα ή ανύπαρκτα προσόντα διαδέχονται στην εξουσία τον πατέρα τους. Aλλά αυτό συμβαίνει όταν είναι θεσπισμένη στο πολίτευμα της χώρας η κληρονομική μεταβίβαση της εξουσίας ή όταν η επιβολή του μειονεκτικού διαδόχου γίνεται πραξικοπηματικά, οργανωμένη συνήθως από παράγοντες που αποβλέπουν να ασκούν οι ίδιοι την εξουσία χρησιμοποιώντας τον μειονεκτικό σαν μαριονέτα.

Oμως τον ΓAΠ τον εξέλεξε αρχηγό του κόμματός του η «λαϊκή βάση» και πρωθυπουργό η σαφής πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Tον αποδέχτηκαν αμέσως και ανεπιφύλακτα τα στελέχη του κόμματός του στο σύνολό τους, κάποιοι από αυτούς με καθόλου τυχαία φυσική ευφυΐα και αξιόλογη πείρα του στίβου της πολιτικής. Σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα τον χειροκροτούσε, όρθια μπροστά στα έδρανα, άπειρες φορές μέσα σε δύο χρόνια, ωσάν να ήταν ο Bενιζέλος που γύριζε από την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Eνώ ο ολίγιστος ΓAΠ ξεστόμιζε μόνο απίστευτης ασημαντότητας κοινοτοπίες με προκλητικούς βαρβαρικούς σολοικισμούς.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η περίπτωση ΓAΠ έκρινε το επίπεδο του ελλαδικού πολιτικού συστήματος και της κατά κεφαλήν καλλιέργειας στην Eλλάδα σήμερα. Kαι η κρίση υπήρξε αποκαλυπτική, προδιαγράφει με βεβαιότητα το μέλλον κράτους και κοινωνίας. Tόσο, ώστε να μοιάζει παράλογο να δυσφορούμε και να διαμαρτυρόμαστε για τα όσα απελπιστικά μάς συμβαίνουν αυτόν τον τελευταίο καιρό.

Aς σταθούμε μόνο, παραδειγματικά, στο κορυφαίο (με κριτήρια αρνητικής, καταστροφικών συνεπειών αξιολόγησης) γεγονός της «ηγετικής» σταδιοδρομίας του ΓAΠ. Στην εν ψυχρώ επίσημη παραδοχή και ομολογία του ότι, με την υπογραφή των διαβόητων «Mνημονίων», η χώρα έχει απολέσει την «εθνική κυριαρχία» της.

H υπογραφή των «Mνημονίων» δεν ήταν μια αναπότρεπτη «μοίρα». Yπάρχουν τουλάχιστον δύο μαρτυρίες που βεβαιώνουν όχι απλώς την ευθύνη, αλλά την κατάφωρη υπαιτιότητα του ΓAΠ για αυτό το μοιραίων συνεπειών γεγονός – την αυτουργία, όχι τη συνεργία του ΓAΠ: Eίναι η μαρτυρία του Mιχάλη Xρυσοχοΐδη ότι «δεν διαπραγματευθήκαμε το Mνημόνιο», το υπέγραψαν, όποιοι το υπέγραψαν, ωσάν να εκτελούσαν εντολή ή συμφωνημένη παραχώρηση. Kαι η δεύτερη μαρτυρία είναι του Dominique Strauss - Kahn ότι ο ΓAΠ του είχε ζητήσει την υπαγωγή της Eλλάδας σε καθεστώς ελέγχου από το ΔNT, ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009, δύο μήνες μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας, τότε που ο ΓAΠ διαβεβαίωνε τους Eλληνες, ότι απεκλείετο ο εφιάλτης υπαγωγής της χώρας στο ΔNT. Mετά τη δήλωση του D. S-K ο υφυπουργός Oικονομικών του ΓAΠ Σαχινίδης είχε απροκάλυπτα ομολογήσει ότι από την επομένη του σχηματισμού κυβέρνησης πίστευαν όλοι στη «σωτήρια» λύση του ΔNT!

H παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, η μεθοδική της πρακτόρευση, ομολογήθηκε δημόσια, γνωστοποιήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης. Kαι τα αντανακλαστικά της ελλαδικής κοινωνίας ήταν απολύτως νεκρωμένα, η παραίτηση από κάθε αντίδραση αυτονόητη, ολοκληρωτική. Tο κοινοβούλιο («σύμβολο» και «προπύργιο» της δημοκρατίας!) αγνόησε το συντελεσμένο έγκλημα, βεβαίωσε, για μια ακόμα φορά, τον ρόλο του ως ποιμνιοστασίου, όπου τα κομματικά κοπάδια ενεργούν «κατά συνείδησιν» μόνο όταν το επιτρέψει ο «συνέχων εν τη χειρί αυτού πάντων τας βουλήσεις».

Kαμία αντίδραση ούτε από τις ηγεσίες των Eνόπλων Δυνάμεων, των κυρίως εντεταλμένων να προασπίζουν, με ετοιμότητα αυτοθυσίας, την εθνική κυριαρχία. Kαμία αντίδραση από τους ηγήτορες της Δικαιοσύνης, εντεταλμένους να αγρυπνούν για την μη παραβίαση του Συντάγματος και των νόμων. Kαμία, ούτε υποψία αντίδρασης από τους θεσμικά κορυφαίους του «πνευματικού κόσμου»: τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρόεδρο της Aκαδημίας Aθηνών, κάποιους πρυτάνεις πανεπιστημίων, κάποιους εξέχοντες διπλωμάτες. Kανένα δημόσιο ψέλλισμα διαμαρτυρίας από επιστημονικό σωματείο, τουλάχιστον των νομικών ή των δασκάλων. Oλόκληρη η ελλαδική κοινωνία βουβή μπροστά στο έγκλημα, με απολύτως νεκρωμένα τα αισθητήρια αυτοπροστασίας και αυτοάμυνας, δίχως την παραμικρή επίγνωση «πού πατά και πού πηγαίνει».

Kαι η αφασία συνεχίζεται, παράλληλα και ασύμπτωτα με το άλγος από τον αδυσώπητο σαδισμό της «Tρόικας», παράλληλα με την απόγνωση και τον πανικό για την τέλεια απουσία ελπίδας, μακροπρόθεσμης έστω προοπτικής για σωτηρία από τον εφιάλτη. Συνεχίζεται η νέκρωση των αντανακλαστικών αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας: το «εθνικό συμβούλιο» της σοσιαλεπώνυμης απάτης ανέχθηκε και πάλι, μόλις πριν από λίγες μέρες, με αφομοιωμένον πια ώς το μεδούλι της ψυχής ραγιαδισμό, τα ανυπόφορης α-νοησίας ρητορεύματα του ΓAΠ. Aνέχονται δωσίλογους συνεργάτες του ΓAΠ, πειθήνιους συνεργούς ή καιροσκόπους συμπαίκτες στην πρακτόρευση της προσφυγής στο ΔNT, να εμφανίζονται σήμερα και να διεκδικούν να ηγηθούν της «Kεντροαριστεράς» και του «προοδευτικού χώρου» ή να κατέχουν υπουργικούς θώκους.

Pόλος της επιφυλλίδας, ρόλος κάθε δασκάλου, δεν είναι να κάνει πολιτικές υποδείξεις, να συμβουλεύει προς τα πού να κατευθύνει ο πολίτης την ψήφο του. Xρέος του τιμημένου με δημόσιο λόγο είναι να σώζει κριτήρια, να καλεί σε εγρήγορση, να οριοθετεί τη γνησιότητα καταδείχνοντας την απάτη. Oι εκλογές, αν και όποτε γίνουν, θα κρίνουν την ιστορική μας επιβίωση, δηλαδή τις προϋποθέσεις αξιοπρέπειας της οργανωμένης συμβίωσής μας. Nα θυμηθούμε λοιπόν ότι:

Δεν επιβιώνει συλλογικότητα παραιτημένη ή αδιάφορη για την αξιοπρέπεια. Δεν θα επιβιώσουμε αν δεν αποβάλλουμε από τον δημόσιο βίο αμετάκλητα όχι μόνο όσους συνέπραξαν με τον ΓAΠ στην εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και όσους ανέχθηκαν να συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα με τους αυτουργούς της εξευτελιστικής μας ατίμωσης.

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012




«Πόλεμο» κατά του κ. Παπαδήμου διαπίστωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Κάρολος Παπούλιας.
Ευκαιρία, λοιπόν, να μιλήσουμε - πραγματικά - για τον - πραγματικό - πόλεμο:

Πόλεμος είναι
να δουλεύεις μια ζωή για ένα ξεροκόμματο και κάποια στιγμή να έρχεται αυτός που σου έταζε λαγούς με πετραχήλια και να σου κόβει το μισό από το ξεροκόμματο λέγοντάς σου ότι «συμπάσχει», αλλά πως πρέπει να τον συγχαρείς διότι επιτελεί «πατριωτικό» έργο...
*
Πόλεμος είναι
να έχεις πληρώσει μέχρι τελευταία πεντάρα τις ασφαλιστικές σου εισφορές και να έρχεται ο «σοσιαλιστής» να σου κόβει ακόμα κι αυτή την σύνταξη πείνας, να σου ξεφτιλίζει τα γεράματα και όταν διαμαρτύρεσαι να σου αντιγυρίζει - αυτός που καταχράστηκε τους κόπους σου - ότι «δεν υπάρχει σάλιο»...
*
Πόλεμος είναι
να βλέπεις τα παιδιά σου να ρημάζουν στην ανεργία...
*
Πόλεμος είναι
να σου λένε ότι απολύεσαι και αντί για απολυμένο να σε αποκαλούν «έφεδρο»...
*
Πόλεμος είναι
να στέλνεις τα παιδιά σου στο σχολείο, να το έχεις πληρώσει αυτό το «δημόσιο και δωρεάν» σχολείο εκατό φορές, κι αντί για βιβλία να τους μοιράζουν φωτοτυπίες...
*
Πόλεμος είναι
να σου κόβουν το μισθό και να σου αυξάνουν τα εισιτήρια στα λεωφορεία κατά 40%...
*
Πόλεμος είναι
να έχεις φτύσει το γάλα της μάνας σου για να βάλεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου και να έρχεται ο φορογδάρτης να σου επιβάλει μέσω της ΔΕΗ χαράτσι για ένα σπίτι που το πληρώνεις μια ζωή στην τράπεζα...
*
Πόλεμος είναι
να έρχεται ο ίδιος αυτός φορογδάρτης που σε άφησε χωρίς μισθό και χωρίς δουλειά και να σου προσθέτει - δίπλα στο χαράτσι της ΔΕΗ - την 11η (!) μέσα σε δυο χρόνια αύξηση στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος...
*
Πόλεμος είναι
να κλείνει το ένα μικρομάγαζο μετά το άλλο, στην θέση τους να ανοίγουν ενεχυροδανειστήρια και ο «πατριώτης» που σε κυβερνά να βγάζει φιρμάνια για το πώς θα ζυγίζεις τη χρυσή σου βέρα ή το χρυσό σου δόντι (!) πριν το παραδώσεις στον σαράφη για να εξασφαλίσεις ένα κομμάτι ψωμί...
*
Πόλεμος είναι
να λουφάζεις τυλιγμένος στις κουβέρτες μέσα στο σπίτι, να τρέμουν τα δόντια σου από το κρύο και να μην ανοίγεις το καλοριφέρ γιατί δεν έχεις να πληρώσεις για πετρέλαιο θέρμανσης...
*
Πόλεμος είναι
να σε κοροϊδεύουν κάθε μέρα ότι «δίνουν μάχη» για να μη σου κόψουν τον 13ο και 14ο μισθό όταν σου έχουν ήδη κόψει τον 8ο και τον 9ο μισθό και την ίδια ώρα σφυρίζουν στα αυτιά σου τα «πακέτα» των δισεκατομμυρίων υπέρ αναξιοπαθούντων τραπεζιτών...
*
Πόλεμος είναι
να βλέπεις μια δράκα ξιπασμένων φιλανθρώπων με καρφιτσωμένο στο πέτο το ταμπελάκι με τη φίρμα του μονοπωλίου που εκπροσωπούν, να φιγουράρουν στις ιλουστρασιόν λίστες του παγκόσμιου τζετ σετ, να μην χωρούν οι ελβετικές τράπεζες τις καταθέσεις τους, να έχουν ξεχειλίσει οι θάλασσες της υδρογείου από το (αφορολόγητο) εφοπλιστικό τους «δαιμόνιο», να μετακινούν στους λογαριασμούς τους δισεκατομμύρια μέσω των «οφ σορ» εταιρειών σαν να ήταν μαρουλόφυλλα, κι εσύ μαζί με τα δέκα εκατομμύρια των ομοίων σου να κατηγορείσαι ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»...
*
Πόλεμος είναι
να έχουν φτάσει τη βενζίνη στα 2 ευρώ το λίτρο, να σου έχουν ρίξει το μισθό στα 350 ευρώ το μήνα και να σου ζητούν από πάνω να πληρώσεις και φόρο...
*
Πόλεμος είναι
να έχουν γεμίσει οι δρόμοι της Αθήνας με άστεγους, να τρέχουν οι άνθρωποι για ένα πιάτο φαΐ στα συσσίτια (τα οποία ο κ. Παπαδήμος τα βάφτισε την Πρωτοχρονιά «γιορτή»!!), να μην υπάρχει φανάρι, πεζοδρόμιο, σοκάκι χωρίς επαίτη και ζητιάνο, γιατί οι Παπαδήμος, Βενιζέλος, Λοβέρδος, Σαμαράς, Καρατζαφέρης, Μπακογιάννη «κατευνάζουν τις αγορές»...
*
Πόλεμος είναι
να αρρωσταίνεις και να μην έχεις λεφτά για τα φάρμακα, να πηγαίνεις στο νοσοκομείο κι αντί για «δημόσια και δωρεάν» Υγεία που την έχεις πληρώσει εκατό φορές, να σου ζητάνε να φέρεις τις γάζες από το σπίτι και να περάσεις πρώτα από το ταμείο...
*
Πόλεμος είναι
τον πλούτο που εσύ δημιουργείς στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο μαγαζί, σε στεριά και θάλασσα, να τον έχουν σφετεριστεί οι κηφήνες της πλουτοκρατίας, να τον έχουν κάνει υπερκέρδη για τις τσέπες τους, ελλείμματα και χρέη για το δημόσιο ταμείο, όλα βγαλμένα με το δικό σου ιδρώτα, με το δικό σου κόπο, με τη δική σου δουλειά, και εσύ αυτή τη δουλειά να την «πληρώνεις» πλέον με επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα, αλυσοδεμένος στα κάτεργα της εργασιακής τρομοκρατίας, στα απαρτχάιντ των εκβιασμών και της εκ περιτροπής ανάσας...
*
Πόλεμος είναι
να σου ξεσκίζουν τη ζωή, να σου σκοτώνουν το σήμερα και το αύριο και να σου λένε κι από πάνω ότι είναι «σωτήρες», ότι παίρνουν δάνεια για να σου εξασφαλίζουν το μισθό και τη σύνταξη - αυτοί που σου κατάργησαν το μισθό και τη σύνταξη - όταν από το δικό σου μισθό κι από τη δική σου σύνταξη πληρώνονται τα δάνεια που διπλά και τρίδιπλα τα εισπράττουν οι κερδοσκόποι και οι τοκογλύφοι, με μια κουβέντα: Τα μονοπώλια.
*
Αυτός είναι ο πόλεμος που μαίνεται τούτη την ώρα στην Ελλάδα, κύριε Κάρολε Παπούλια.
Είναι ένας πόλεμος μονόπλευρος. Μονομερής.

Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ».
του κ.Βαξεβάνη
Χειρότερο απ' το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου
σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ' τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ' το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.

Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να
Φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν' απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ' αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ' αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ' εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ' όλα είναι το δικό μας σενάριο;

Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ
να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ' αναγκαστεί ο
Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο
Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;

Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε
και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ' αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ' αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ' ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.

 Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να
επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ' αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος. Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο
«εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν' αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή.

Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.

Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις
ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.

Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ' αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά
να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν' αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε
αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.

Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες
άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ' απολυθούν κάποιοι απ' αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ' αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.

Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει
τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι' αυτό θέλω να τελειώνουμε.

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012


ΠΑγΟθραυστικό τίτλου στα Γιάννινα!
Δημήτρης Μιχάλης | 15/1/2012 22:07
Σε έναν αγωνιστικό χώρο, που ήταν ακατάλληλος για να παιχθεί ποδόσφαιρο με κομμάτια πάγου σε αρκετά σημεία του τερέν, αλλά τον διαιτητή Σπάθα να παίρνει πάνω του την ευθύνη και να ξεκινάει τον αγώνα με 40λεπτη καθυστέρηση, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να κερδίσει με 1-0 τον "Αγιαξ της Ηπείρου" με ανάποδο ψαλίδι του Σίλβα Κλέιτον πέντε λεπτά πριν τη λήξη της αναμέτρησης και να δείξει... καρύδια για τίτλο! Μεγάλο παιχνίδι από τον Καρνέζη, αλλά και τον Κηπουρό, που αποσόβησαν αρκετές φορές τους κινδύνους για την εστία τους. Στο +2 θα βρεθούν οι πράσινοι, αν πάρουν τα δύο εξ αναβολής παιχνίδια με Δόξα Δράμας και Λεβαδειακό.
Εκπλήξεις με... αιτίες από Φερέιρα
Ο Ζεσουάλδο Φερέιρα επέλεξε να αφήσει εκτός ενδεκάδας τους Λέτο, Ζεκά, Σπυρόπουλο και να διατηρήσει κάτω από τα δοκάρια τον Καρνέζη. Οπως ελέχθη επίσημα από τους πράσινους, ο Αργεντίνος αισθανόταν ενοχλήσεις στο γόνατο και δεν ήθελαν να πάρουν ρίσκο με έναν τόσο κακό αγωνιστικό χώρο. Ο Πορτογάλος έμεινε στον πάγκο διότι εμφάνισε συμπτώματα πνευμονίας, ενώ ο Σπυρόπουλος ήταν κουρασμένος από τα συνεχόμενα παιχνίδια και ο Φερέιρα ήθελε να του δώσει ανάσες. Σε ό,τι αφορά τον Καρνέζη, ο τεχνικός του ΠΑΣ τον επιβράβευσε για την καλή του παρουσία στα τελευταία ματς και γι' αυτό ο Καπίνο έμεινε στον πάγκο.

Πως παρατάχθηκαν οι ομάδες
Ετσι, οι πράσινοι παρατάχθηκαν με τον Καρνέζη κάτω από τα γκολπόστ, τους Βύντρα, Κατσουράνη, Μπιέρσμιρ, Ιωαννίδη στην άμυνα, τους Βιτόλο, Σιμάο αμυντικά χαφ, τον Κουίνσι αριστερά, τον Μαυρία δεξιά και τον Κλέιτον, πίσω από τον μοναδικό προωθημένο Τοτσέ. Εκπλήξεις περιελάμβανε και η ενδεκάδα του ΠΑΣ Γιάννινα, με τον Αγγελο Αναστασιάδη να επιλέγει τον Κηπουρό κάτω απο τα δοκάρια, κεντρικό αμυντικό δίδυμο τους Πάτσατζόγλου και Κώτσιο, δεξί μπακ τον Πάντο, αριστερό μπακ τον Βάντερσον, αμυντικά χαφ τους Ντε Βινσέντι και Ζαραδούκα, αριστερά τον Μπεσέρα, δεξιά τον Σκούφαλη και τον Γεωργίου πίσω από τον προωθημένο Βίλα.

Ξεκίνησε με 40λεπτη καθυστέρηση
Το παιχνίδι, λοιπόν, ξεκίνησε μετά από 40λεπτη καθυστέρηση, προκειμένου να καθαριστεί ο πάγος σε ορισμένα σημεία του τερέν, με τους παίκτες των δυο ομάδων να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στις κινήσεις τους και να αποφεύγουν σε πρώτη φάση τις σκληρές μονομαχίες, ώστε να μην τραυματιστούν. Στο 14' ο Γεωργίου από πλάγια θέση προσπάθησε να νικήσει τον Καρνέζη που τον σταμάτησε.

Επτάλεπτη διακοπή, κίτρινες σε Λέτο, Σπυρόπουλο
Ενα λεπτό αργότερα είχαμε διακοπή του αγώνα. Ο Λέτο πήρε την πρωτοβουλία να πάει στον πάγκο του ΠΑΣ και να ζητήσει από τους παίκτες των Ηπειρωτών να συναινέσουν, ώστε να μην συνεχιστεί το παιχνίδι, αφού το τερέν ήταν επικίνδυνο για την σωματική ακεραιότητα των παικτών. Η διακοπή κράτησε 7 λεπτά, με τον Σπάθα κάνοντας... επίδειξη δύναμης να δείχνει κίτρινη κάρτα στους Λέτο-Σπυρόπουλο που ήταν στον πάγκο, επειδή πήγαν να ζητήσουν από τους παίκτες του ΠΑΣ να μην συνεχιστεί το παιχνίδι! Παράλληλα, απέβαλλε τον βοηθό του Φερέιρα, Ζοσέ Γκόμες και τον διευθυντή του ποδοσφαιρικού τμήματος του ΠΑΣ, Δημήτρη Νιαρχάκο!

Εκνευρισμένοι οι πράσινοι, ευκαιρίες οι Γιαννιώτες
Οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού, όντες εκνευρισμένοι δεν είχαν καθαρό μυαλό και δεν πατούσαν καλά στο γήπεδο. Σε αντίθεση με τους Γιαννιώτες, που ήταν πιο... ζωηροί και προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν αυτό το γεγονός παίζοντας εξαιρετικά στις αντεπιθέσεις. Οι κυανόλευκοι είχαν 4 καλές ευκαιρίες με τους Μπεσέρα (24'), Βίλα (25'), (45+3') και Ζαραδούκα (45+5') με τον Καρνέζη να αποκρούει τις τρεις πρώτες, ενώ η προσπάθεια του Ζάρα κατέληξε μόλις άουτ!

Χαμένο τετ α τετ από Τοτσέ
Η απάντηση του Παναθηναϊκού σε αυτές τις ευκαιρίες του ΠΑΣ ήταν μία κλασική ευκαιρία του Τοτσέ, με τον Κηπουρό να νικάει τον Ισπανό επιθετικό στο τετ α τετ του 28ου λεπτού και ένα ακόμη σουτ του Τοτσέ και πάλι από πλάγια θέση στο 37' με τον γκολκίπερ του ΠΑΣ να δηλώνει εκ νέου "παρών".

Πρωταγωνιστές οι τερματοφύλακες
Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με αλλαγή για τον Παναθηναϊκό, με τον Φερέιρα να περνάει τον Μαρίνο αντί του Μαυρία στο δεξί "φτερό" της μεσοεπιθετικής γραμμής. Ο ΠΑΣ απείλησε πρώτος και μάλιστα δύο φορές με τον Βίλα στο 49' και τον Γεωργίου στο 50', αλλά και πάλι ο Καρνέζης ήταν θετικός στις επεμβάσεις του. Οι πράσινοι ανέβασαν ρυθμούς στη συνέχεια και βρέθηκαν δύο φορές με τον Κουίνσι σε πλεονεκτική θέση, με τον Γκανέζο να σουτάρει άουτ την πρώτη φορά (51') και να αποκρούει ο Κηπουρός σε κόρνερ την δεύτερη (54').

Αλλαγές και φάσεις για γκολ
Ο Αναστασιάδης στο 58' άλλαξε τον Βίλα με τον Τζάνη, ενώ ο Φερέιρα στο 62' αποφάσισε να ρίξει στη μάχη τον Λέτο. Ο ΠΑΣ με τον Σκούφαλη στο 70' είχε την ευκαιρία να σκοράρει, αλλά ο "Μανόλο" σπατάλησε την ευκαιρία σουτάροντας ψηλά άουτ. Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να σκοράρει στο 75', όταν έχασε δύο ευκαιρίες μέσα σε ένα λεπτό, αρχικά με κεφαλιά του Κατσουράνη που έβγαλε με τα ακροδάχτυλα ο Κηπουρός σε κόρνερ και κατόπιν από το κόρνερ ο Τοτσέ σούταρε σε κενή εστία με τον Ζαραδούκα να σώνει πάνω στην γραμμή το πλασέ του Ισπανού επιθετικού!

Χρυσό γκολ από τον Κλέιτον
Ο Παναθηναϊκός τελικά πέτυχε το γκολ που του έδωσε τη νίκη στο 85' με τον Κλέιτον. Ο Βραζιλιάνος έβγαλε την κάθετη στον Τοτσέ, που αστόχησε στο τετ α τετ με τον Κηπουρό, όμως ο Κλέιτον πήρε το ριμπάουντ και με ανάποδο ψαλίδι έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα κάνοντας το 0-1 για τους πράσινους.
Πηγή sport.gr

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012


Τι είναι σωτηρία της χώρας;
Tου Νικου Γ. Ξυδακη
Ο ελληνικός λαός πορεύεται εν σιωπή και καρτερία, τους τελευταίους μήνες. Σιωπηλά έστρωσε το γιορτινό τραπέζι, καρτερικά υπομένει περικοπές και ανεργία, με αξιοθαύμαστο πατριωτισμό πληρώνει το χαράτσι για να διατηρήσει το δικαίωμα στο ηλεκτρικό και στην ιδιοκτησία. Καρτερικά υπέστη τον διασυρμό της χώρας από τους έξαλλους Μέρκελ-Σαρκοζί, και υπό το βάρος της απόγνωσης καρτερικά υπέμεινε την αποπομπή του εκλεγμένου μεν, ριψοκίνδυνου γκαφαδόρου δε, πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου και τον εν συνεχεία διορισμό του κ. Λουκά Παπαδήμου. Με καταπλήσσουσα καρτερία ο ελληνικός λαός αποδέχεται την αναβολή των εκλογών και άρα τη μη έκφραση της βουλήσεώς του.
Τι λαμβάνει όμως ο ελληνικός λαός έναντι των θυσιών, που τελειωμό δεν έχουν; Θα περίμενε κανείς ότι θα ελάμβανε μια υπόσχεση, μια προσδοκία, την ελπίδα ότι τα βάσανα κάποτε θα τελειώσουν. Τίποτε. Σχεδόν δύο χρόνια από την αυγή της κρίσης, η χώρα βυθίζεται όλο και βαθύτερα στην ύφεση, το χρέος διογκώνεται σταθερά και δεν είναι διαχειρίσιμο, η εσωτερική υποτίμηση ταπεινώνει βιαίως εισοδήματα και περιουσιακά στοιχεία. Πού σταματάει η πτώση; Υπάρχει πυθμένας; Υπάρχει κόκκινη γραμμή στις αντοχές της κοινωνίας; Υπάρχει κόκκινη γραμμή στις αξιώσεις των δανειστών;
Στην πιο πρόσφατη πράξη του θρίλερ, κατά τη συζήτηση για κατάργηση του κατώτατου και των 13ου-14ου μισθών, και για μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα, τα οποία υποτίθεται ζητάει η τρόικα, ο πρωθυπουργός της κυβερνήσεως ανάγκης κ. Παπαδήμος, είπε ότι γι' αυτόν δεν υπάρχει κόκκινη γραμμή· και συμπλήρωσε: «κόκκινη γραμμή είναι μόνο η σωτηρία της χώρας». Δυστυχώς, η τοποθέτηση του κ. Παπαδήμου δεν καθησυχάζει ούτε αποσαφηνίζει. Απεναντίας, διογκώνει ευλόγως την αγωνία: τι είναι η σωτηρία της χώρας; Πότε και πώς θα συμβεί; Χωράνε οι άνθρωποι μέσα στη χώρα που θα σωθεί; Μήπως σωθεί η χώρα και χαθούν οι άνθρωποι;
Ο κ. Παπαδήμος δεν εξελέγη ούτε πρόκειται να θέσει υποψηφιότητα εξ όσων είναι γνωστά. Αρα δεν υπολογίζει το περίφημο πολιτικό κόστος. Αρα μπορεί να πει μερικές θεμελιώδεις αλήθειες στον λαό που κυβερνά. Οπως λ.χ. γιατί και πώς η οριζόντια περικοπή μισθών στον ιδιωτικό τομέα θα ανασχέσει την ύφεση και θα οδηγήσει στη σωτηρία της χώρας. Πώς και γιατί το μισθολογικό κόστος της εργασίας, από τα χαμηλότερα στην Ευρωζώνη, αν μειωθεί περαιτέρω, θα καταστήσει την ελληνική οικονομία ανταγωνιστική έναντι των πολύ χαμηλότερων μισθών της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της Τουρκίας ή της Αιγύπτου; Πώς επιβιώνει ένας άνθρωπος με μισθό Ρουμανίας και κόστος διαβίωσης Λονδίνου; Πώς διασφαλίζονται μελλοντικοί εθνικοί πόροι, λ.χ. πιθανά ενεργειακά αποθέματα, έναντι των δανειστών; Πώς αξιοποιούνται τα γεωπολιτικά πλεονεκτήματα της χώρας; Και άλλα τέτοια θεμελιώδη. Η μεγαλύτερη υπηρεσία που θα μπορούσε να προσφέρει ο κ. Παπαδήμος στους συμπατριώτες του, αλλά και στην υστεροφημία του, σε τούτη την ιστορική καμπή, θα ήταν να πει μερικές θεμελιώδεις αλήθειες, όσο τις γνωρίζει: Ποια είναι η κόκκινη γραμμή; Τι είναι σωτηρία της χώρας;

Πηγή kathimerini.gr

Tων "συρμών" και της πολιτικής αλαλίας.

Για όψιμους αμεσοδημοκράτες και μη, η επικαλούμενη, από όλους αυτούς, δημοκρατία όπως και κάθε άλλη πολιτεία, ήταν ένα συνολικό κοινωνικό φαινόμενο, μια κουλτούρα και όχι απλά ένα θεσμοθετημένο πολιτικό σύστημα.
Όπερ οι όποιες «προσπάθειες», που σκοπό έχουν τη δημιουργία κομμάτων παρατάξεων κινημάτων, φαντάζουν «ιππείς» χωρίς άλογα (στην ήπια προσέγγιση των «πράξεών τους).

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012


Πρωτοβουλίες-Συναντήσεις-Κινήσεις πολιτών για τη

Δημοκρατία παντού!

Παίρνουμε τη ζωή μας, στα δικά μας χέρια.
Αλλάζουμε τους πολιτικούς κανόνες, της δυναστείας των "κομμάτων" "κινημάτων" "παρατάξεων" χειραγώγησης και αποχαύνωσης της κοινωνίας.
Αρνούμαστε Αντιστεκόμαστε Αγωνιζόμαστε για την Ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος που έχουν επιβάλλει οι διεθνείς & εγχώριοι τοκογλύφοι με τα καθεστωτικά κόμματα της κλεπτοκρατίας.
Απαιτούμε Διεκδικούμε πραγματική και ουσιαστική Δημοκρατία.
Απορρίπτουμε το μιντιακό φασισμό της δήθεν Δημοκρατίας τους.
Η χώρα αυτή δεν τους ανήκει, η ιστορία της είναι συνώμυμη της Δημοκρατίας, ως Ελευθερίας των Πολιτών.



O μηδενισμός ως «προοδευτική» θρησκοληψία
Tου Χρηστου Γιανναρα
Για μια ακόμα φορά, τα σχήματα που εφευρίσκουμε για να πετύχουμε τον ηδονικό διχασμό μας οι Eλληνες είναι επιπόλαια, μωρότατα: Mιλάμε για τους «κακούς» Mνημονιακούς και τους «καλούς» Aντιμνημονιακούς – και τούμπαλιν.
Ποιο το κριτήριο των χαρακτηρισμών «καλός» και «κακός»; Aν είναι η φιλοπατρία, η κοινωνική ευαισθησία, η ανιδιοτέλεια, τότε η αντιθετική διαστολή διαψεύδεται. Διότι υπάρχουν «Mνημονιακοί» που βλέπουν την υποταγή στα Mνημόνια ως ευκαιρία να μας επιβληθεί έξωθεν αυτό που μόνοι μας δεν καταφέρνουμε: Nα καταλυθεί το παρασιτικό κράτος μας, δηλαδή το καθεστώς της κομματοκρατίας. Nα εξαλειφθεί ο παρακρατικός (σε ρόλο στρατού κατοχής) συνδικαλισμός, κατεστημένο ανομίας και αυθαιρεσίας. Nα αποκατασταθεί αξιοκρατία, δηλαδή κίνητρα δημιουργίας, παραγωγικότητας, να χαλιναγωγηθεί ο δανεισμός.
Aλλά υπάρχουν και «Aντιμνημονιακοί» που θέλουν ακριβώς τα ίδια, μόνο που τα θέλουν κατορθωμένα από εμάς τους ίδιους, όχι σαν παραχωρήσεις στη δολιότητα και πανουργία των διεθνών κερδοσκοπικών κυκλωμάτων, όσων τοκογλυφούν κακουργηματικά σε βάρος μας. Θέλουν, η πίεση ενός λαϊκού ξεσηκωμού, η καθολική αποδοκιμασία του φαύλου και ανίκανου πολιτικού προσωπικού, να υποχρεώσει το υπάρχον κομματικό σύστημα σε αυτοκατάργηση. Nα δεχθεί η Bουλή τη συγκρότηση κυβέρνησης εξωκομματικών προσωπικοτήτων, με την αποστολή να συγκαλέσει Συντακτική Eθνοσυνέλευση που θα συντάξει καινούργιο Σύνταγμα, θα αποκαταστήσει δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων, θα καταλύσει ανεπίστρεπτα την αφόρητη κομματική απολυταρχία και διαφθορά.
Συγκλίνουν σε ανιδιοτελείς προθέσες κάποιες μερίδες «Mνημονιακών» και «Aντιμνημονιακών», όπως συγκλίνουν και κάποιες άλλες μερίδες σε άκρως ιδιοτελείς επιδιώξεις, με φανατισμένο πείσμα. Στην ιδιοτελή τους σύγκλιση και οι μεν και οι δε προασπίζουν το παρασιτικό κράτος, για τους δικούς της η κάθε «παράταξη» λόγους:
Φέρονται σαν «Mνημονιακοί» κάποιοι που βλέπουν ότι το πολυπλόκαμο κομματικό κράτος κατορθώνει να μανουβράρει ακόμα και τα δήθεν άτεγκτα Mνημόνια: Ξεγλυστράει το κομματικό κράτος και οι χρυσοκάνθαροί του από τις κολοβώσεις που επιβάλλει σε μισθούς και θέσεις εργασίας κάθε επιμέρους, πριν από κάθε δόση δανείου, μνημονιακή σύμβαση. Kανένας κ. Thomson δεν διανοείται να απαιτήσει την απόλυση ή τον περιορισμό των αναρίθμητων (χρυσοπληρωμένων) «ειδικών συμβούλων» που συνοδεύουν κάθε υπουργό σε οποιοδήποτε υπουργείο ακυρώνοντας και τη σκιώδη λειτουργικότητα της δημόσιας διοίκησης. Kανένα κέντρο των Bρυξελλών ή του ΔNT δεν τόλμησε να υποδείξει την απόλυση όλων όσοι διορίστηκαν στο δημόσιο τα τελευταία δέκα χρόνια, χωρίς κρίση από το AΣEΠ, δηλαδή μόνο με κομματικό ρουσφέτι. Oι μνημονιακές συμβάσεις δεν ενδιαφέρονται να επιβάλουν παρά μόνο «κούρεμα»: άκριτες ποσοστιαίες απολύσεις – την εσχάτη των ποινών επί δικαίων και αδίκων, αδιακρίτως.
Mε αντίστοιχη ιδιοτέλεια υπάρχουν «Aντιμνημονιακοί» που πασχίζουν μανιωδώς να επιστρέψουμε στη δραχμή, προκειμένου αυτοί να κερδοσκοπήσουν ακόρεστα: Mε τα ευρώ που έχουν φυγαδεύσει στο εξωτερικό, να αγοράσουν φιλέτα αντί πινακίου φακής στην Eλλάδα της δραχμής. Yπάρχει ιδιοτέλεια με αντιμνημονιακό προσωπείο που μάχεται, δήθεν από πατριωτισμό, τη βαναυσότητα των δανειστών μας, προκειμένου να κατασφαλίσει αδίστακτες λαθροχειρίες, να «αξιοποιήσει» χυδαίο σφετερισμό κοινωνικού χρήματος. Oπως ακριβώς υπάρχει και ιδιοτέλεια με μνημονιακό προσωπείο που παλεύει να εξασφαλίσει προνομίες από την πρακτόρευση των ξένων συμφερόντων, όσων σκυλεύουν με μακροπρόθεσμες υποθήκες τα τιμαλφή της χώρας.
Eπομένως, η διαφοροποίηση παρατάξεων και ο συνακόλουθος διχαστικός φανατισμός μάλλον για πρόσχημα χρησιμοποιεί τη συγκατάθεση ή την αντίθεση στα Mνημόνια. O πραγματικός διχασμός είναι ανάμεσα σε όσους επενδύουν συμφέροντα στη διαιώνιση του παρασιτικού κράτους και σε όσους θέλουν την κατάλυσή του – ανάμεσα στους ιδιοτελείς και στους ανιδιοτελείς. Kαι, ευτυχώς, η ιδιοτέλεια δεν κρύβεται όσο και αν φτιασιδωθεί. Eίναι αμέσως ευδιάκριτη στα κείμενα, στα λόγια, στα πρόσωπα.
Δεν κρύβεται η ιδιοτέλεια, και δυστυχώς πλεονάζει – η λερναία ύδρα της διαπλοκής και της φαυλότητας, όπως την εξέθρεψε και τη γιγάντωσε η κομματοκρατία (το πράσινο και το γαλάζιο ΠAΣOK) προασπίζεται και συντηρεί το παρασιτικό κράτος. Δεν επιδέχεται βελτιώσεις και επιδιορθώσεις το κατεστημένο της διαφθοράς και της ανικανότητας, το κράτος του παρασιτισμού. Eίναι ο εφιάλτης και βασανιστής μας, πρέπει οπωσδήποτε να συντριβεί, να καταστραφεί, για να γεννηθεί καινούργιο κράτος στην εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών. Aλλά η συντριβή του, όσο αποσυντεθειμένο κι αν μοιάζει, σημαίνει βύθισμα και της κοινωνίας στη διάλυση και στο χάος, δοκιμασία πόνου, πανικού, δραματικής στέρησης. Που επέρχεται αναπόδραστα.
Δεν πρόκεται για προφητεία, η λογική των δεδομένων προδιαγράφει τα επερχόμενα. Στη διαχείριση της μετοχής μας στην ευρωπαϊκή κοσμογονία το σκαρί μας, το κράτος μας, αποδείχτηκε όχι μόνο αδύναμο, αλλά κυρίως γελοίο. ΄H θα αλλάξουμε το σκαρί, το κράτος μας, ή θα αποβληθούμε οριστικά στο ιστορικό περιθώριο. Kατά τούτο η επερχόμενη αναπότρεπτη καταστροφή φέρνει ελπίδα. Tη μόνη ελπίδα να συνεχιστεί η παρουσία του Eλληνισμού στην Iστορία.
O παρασιτισμός, η φεουδαλική κομματοκρατία, ο γκανγκστερισμός του συνδικαλιστικού υπόκοσμου, η ανομία και η αλογία, τα παιδιά μας αγέλες βανδάλων, είναι οργανικά γεννήματα της καταναλωτικής αχορτασιάς που ρήμαξε την κατά κεφαλήν καλλιέργεια, γεννήματα της αγλωσσίας, του αφελληνισμού των συνειδήσεων, του μηδενισμού ως «προοδευτικής» θρησκοληψίας. Aν τίποτα πια δεν μπορεί να λειτουργήσει στην Eλλάδα σήμερα, ούτε καν η χρησιμοθηρική υποταγή στα Mνημόνια, είναι γιατί κάθε έμπρακτο αντίκρισμα της ελληνικότητας εξαλείφθηκε από μια κρίσιμη, για τον κοινό προσανατολισμό, μάζα πληθυσμού.
H επερχόμενη καταστροφή μοιάζει η μόνη ρεαλιστική μας ελπίδα.

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012


Και νέες καταγγελίες για παρεμβάσειςΚηρύχθηκε έτος ευρωτρομολαγνείας και συσσιτίων!
Η παραμονή ή όχι της χώρας στο ευρώ εξακολουθεί να προβάλλεται ως φόβητρο, την ώρα που ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος έχει από προχθές κηρύξει - με την παρουσία του στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι του Δήμου Αθηναίων στο γυμναστήριο του Ρουφ - το 2012 ως… Έτος Συσσιτίων.

Παράλληλα, μετά την ανακήρυξη του Γ. Παπανδρέου – ο οποίος αναμετράται και σήμερα με το Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ σε μια ακόμη συνεδρίαση-θρίλερ – σε «Πρόσωπο της Χρονιάς» για το 2011 από το αυστριακό περιοδικό «Προφίλ», χθες την σκυτάλη πήρε η γαλλική εφημερίδα «Les Echos».

Η εφημερίδα επέλεξε τον κ. Παπαδήμο ως έναν από τους πέντε ηγέτες παγκοσμίως που έχουν να αντιμετωπίσουν «σοβαρές προκλήσεις» - προφανώς με μεγαλύτερη αυτή της… καλύτερης λειτουργίας των συσσιτίων.

Πρόκειται για άλλη μια «ελληνική επιτυχία», καθώς ξαφνικά ο κ. Παπαδήμος βρέθηκε στην ίδια κατηγορία με ηγέτες όπως ο Ομπάμα, ο Πούτιν, ο Σαρκοζί και ο Κινέζος Ζι Ζινπίνγκ!

Η προπαγάνδα – εξαγόμενη και μη – καλά κρατεί. Στο εξωτερικό, η εικόνα που προβάλλεται είναι πως η Ελλάδα δεν είναι άξια των… σωτήρων της τύπου Παπανδρέου και Παπαδήμου, καθώς όλα αποδίδονται στην «πρεμούρα» της Νέας Δημοκρατίας να κυβερνήσει και όχι στην ανικανότητα των σούπερ ηγετών και τεχνοκρατών να κυβερνήσουν.

Παράλληλα, συνεχίζεται η τρομοκρατία μέσω ευρώ, καθώς την σκυτάλη χθες της κινδυνολογίας έλαβαν οι επικεφαλής της Εθνικής Τράπεζας και του ΙΟΒΕ κ.κ. Ράπανος και Στουρνάρας, οι οποίοι προειδοποίησαν (αλήθεια, ποιους;) για τις εφιαλτικές συνέπειες ενδεχόμενης εξόδου της χώρας από το ευρώ, που, όπως είπε ο κ. Ράπανος, θα κριθεί το προσεχές τρίμηνο.

Στο ίδιο (κινδυνολογικό) μήκος κύματος και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παντελής Καψής, που μιλώντας στο ραδιόφωνο του Σκάι μίλησε για την ανάγκη εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων, προκειμένου να αποφευχθεί η επιστροφή στη δραχμή και για το γεγονός ότι δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι η Ελλάδα έχει γλιτώσει τον κίνδυνο χρεοκοπίας, επειδή έλαβε την έκτη δόση.

Επίσης δεν γίνεται αντιληπτό ποιον προειδοποιεί και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και σε ποιον απευθύνεται όταν λέει ότι απαιτείται «πολύ σοβαρή και συστηματική δουλειά».

Δεν γίνεται επίσης αντιληπτό ποιον προσπάθησε χθες να πείσει λέγοντας πως «η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν έχει περιθώριο να μεταθέσει για αργότερα τα ζητήματα για τα οποία έχει δεσμευτεί», και ενημερώνοντάς μας ότι «το υπουργικό συμβούλιο λειτουργεί αυτόνομα, χωρίς προαποφασισμένες γραμμές από τα κόμματα».

Όσο για την αναφορά του στο γεγονός ότι οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ υπουργοί έχουν ως προτεραιότητα το κυβερνητικό έργο, αν και παραδέχθηκε πως… ίσως το θέμα της διαδοχής να επηρεάζει τη λειτουργία της κυβέρνησης, χωρίς αμφιβολία δεν θα βρει πολλούς για να πείσει.

Τέλος, δια στόματος κυβερνητικού εκπροσώπου ενημερωθήκαμε και επισήμως ότι με την επάνοδό της στην Αθήνα, στις 16 Ιανουαρίου, η τρόικα αναμένει από την κυβέρνηση προτάσεις για επιπρόσθετα μέτρα ύψους περίπου 3 δις ευρώ που θα χρειαστούν το 2012 – οπότε ορθώς ο κ. Παπαδήμος κήρυξε το 2012 ως Έτος Συσσιτίων!

Την ίδια ώρα, επανέρχεται στην επικαιρότητα και το θέμα των οικονομικών εισαγγελέων, καθώς ο κ. Σπύρος Μουζακίτης, αναπληρωτής οικονομικός εισαγγελέας, δεν έκρυψε χθες τη δυσφορία του για την ταχύτητα με την οποία πήγε στο αρχείο η επιστολή με τις καταγγελίες τους για παρεμβάσεις στο έργο τους.

Αποκάλυψε μάλιστα ότι έδωσαν προφορικά ονόματα και στοιχεία για τις παρεμβάσεις.

«Πήγαμε το πρωί να πάρουμε το πόρισμα στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου. Γιατί αρχειοθέτησαν την υπόθεση;», διερωτήθηκε ο κ. Μουζακίτης. «Ο κ. Μακρής (σ.σ. αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου) μας έδωσε πέντε ημέρες να προσκομίσουμε στοιχεία. Αυτό που δώσαμε δεν ήταν υπόμνημα, ήταν πρόχειρο σημείωμα. Είχαμε ενημερώσει προφορικά όλους τους προϊσταμένους μας για τα στοιχεία που έχουμε. Έχουμε ενημερώσει προφορικά για ονόματα και στοιχεία. Με ποιο δικαίωμα, με ποιο σκεπτικό είπαν ότι δράσαμε παρορμητικά;».

Συμπέρασμα: Πολλά τα μαύρα σύννεφα που συγκεντρώνονται πάνω από την κυβέρνηση. Από τις σκιές γύρω από την υπόθεση των οικονομικών εισαγγελέων ως την πορεία του PSI και την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Το μόνο βέβαιο είναι τα… συσσίτια!

Εκτός κι’ αν προκριθεί η λύση να εξοντωθεί ο λαός και να σωθεί το ευρώ!

Πηγή elzoni.gr

Tο υπέροχο έτος 2011 (β)

Σκόρπιες σκέψεις, είναι τα πιο κάτω λόγια.
Προσπαθώντας να απαντήσουμε σε μια πρόσκληση, που μας έγινε, βάλαμε αυτόν τον "παράξενο" τίτλο σε μια στιγμή που όλα τα σκεπάζει κατάθλιψη και απογοήτευση, ενώ αρκετοί βρίσκονται στο μέσο  προσπαθειών διατήρησης μιας "επαναστατικής" φλόγας που τρεμοπαίζει  ή σιγοσβήνει.
Ο τίτλος μπήκε και ξαναμπαίνει,  για όσα διδαχτήκαμε, όχι από μια χρονιά, αλλά από τα γεγονότα και τις καταστάσεις που προκάλεσαν άνθρωποι, συνήθως ανώνυμοι και "απρόσκλητοι". "Υπέροχα" είναι όσα μάθαμε από τη ρέουσα ιστορία. ("Εμείς είμαστε η ιστορία μας", θάλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης). "Υπεροχή"  του λαού έναντι της ολιγαρχίας που κυβερνά θα προσδώσουν τα γεγονότα, αν η πρόσληψη νοημάτων οδηγήσει σε επινόηση και δημιουργία. Αν όχι από όλους, έστω από κάποιους, που είναι αποφασισμένοι να χαθούν μέσα στο πλήθος και δεν αναζητούν τρόπους να ξεχωρίσουν από αυτό.
Διδάσκεσαι, βέβαια, όταν θέλεις ή μπορείς να δεις την ιστορία. Εμείς νομίζουμε πως μάθαμε, κοιτώντας και ακολουθώντας τη ροή , την κίνηση  ενός ανώνυμου πλήθους, από όσο πιο κοντά μπορέσαμε. 
Δεν βλέπουμε όλοι, όμως, τα ίδια πράγματα. Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας. Επιλέγοντας τρία κείμενα του αυτοαποκαλούμενου "αμεσοδημοκρατικού"χώρου, του πιο κοντινού στην εξέγερση, διαπιστώσαμε τρία σημαντικά κοινά σημεία :
1. Παρέκαμψαν ή υποτίμησαν δυο σημαντικές ημερομηνίες και τα γεγονότα τους: Το μέγα πλήθος της  15ης Ιουνίου,που παραλίγο να οδηγήσει σε πτώση την κυβέρνηση, και τις πανελλαδικές αντιδράσεις της 28ης Οκτωβρίου, που οδήγησαν στην ανακοίνωση δημοψηφίσματος - οπερέτα και τελικά στην πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου. Στην πραγματικότητα, απέκρυψαν τη δυνατότητα και τη δύναμη που μπορεί να έχει η μεγάλη ενότητα. Δεν είναι "διαχειρίσιμο" μέγεθος, το μεγάλο μέγεθος.
2. Οι "αμεσοδημοκρατικές" οντότητες κατασκευάζουν πολιτικά πλαίσια και περιγράφουν συστήματα αξιών, τα οποία αντλούν, αποκλειστικά, από το θεωρητικό οπλοστάσιο της παραδοσιακής αριστεράς, με τον τρόπο της αιώνιας, άχρονης και άχωρης αλήθειας, που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση ή κριτική. (Θεολογική προσέγγιση).
3. Yπάρχει η αίσθηση πως αδιαφορούν  για την ανάγκη άμεσης πολιτικής σύγκρουσης με το καθεστώς, δεν πιστεύουν στην πολιτική δυνατότητα του λαού να αποφασίζει και αρνούνται, με τρόπο αυθαίρετο και μεγάλη έλλειψη φαντασίας, τη συμμετοχή σε εκλογές. Αρνούνται συμμετοχή σε μια διαδικασία, που ναι μεν, αποτελεί επίφαση δημοκρατίας και φύλλο συκής του ολιγαρχικού συστήματος, αλλά που δεν την αντικαθιστούν με κάτι ουσιαστικά ανατρεπτικό.  Δεν μπορούν να εμπνευστούν ή να επινοήσουν κάτι περισσότερο βιώσιμο και γενικότερα αποδεκτό και αναμασούν τα φαντασιακά νοήματα και τις ιδεοληψίες της αριστεράς, για μια μηδέποτε ερχόμενη γενική απεργία,  την μόνιμη  παραμονή στο δρόμο ή στην πλατεία,  την κατάληψη ένος άδειου κτηρίου και οδηγούν εαυτούς στον αναχωρητισμό και τον εγκλεισμό σε κοινότητες καθαρών.  Έχει κανείς την εντύπωση, πως αρνούνται τη συμμετοχή σε διαδικασίες μεγάλων μεγεθών, επειδή δεν μπορούν να έχουν λόγο ύπαρξης μέσα σε αυτές.
Τελικά, τη στιγμή που όλα βράζουν και καίγονται, την ώρα που τα στερεότυπα και οι βεβαιότητες σαρώνονται, που τα αδιέξοδα έχουν γίνει προφανή σε όλους και η απελπισία φουντώνει μέσα στην κοινωνία, οι μικρές παρέες της αριστεράς, που αναβαπτίστηκαν σε  "αμεσοδημοκράτες", αρνούνται ή δεν μπορούν να θέσουν, εδώ και τώρα,  το ζήτημα ενός μεγάλου ενωτικού πολιτικού κινήματος, που το ίδιο θα αποφασίζει τους τρόπους δράσης και με ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ τη δημοκρατία.
--------------------------------
Τα τρία κείμενα που είδαμε, τυχαία, είναι φανερό πως παραμένουν εγκλωβισμένα στη λογική "αριστερά - δεξιά" και απαιτούν συμμόρφωση με ιδεολογικά πλαίσια, τα οποία αφήνουν εκτός το 85% ενός πληθυσμού, που τόσα χρόνια "μαζί τα έτρωγε", σύμφωνα με τη δημοφιλή ρήση του Πάγκαλου. Στην πράξη συμφωνούν με τον Πάγκαλο και γι' αυτό θέτουν σαν προϋπόθεση επαναστατικών αλλαγών την διαπαιδαγώγιση του πληθυσμού σε συγκεκριμένες αξίες. Από ποιους; Προφανώς, από αυτόν ή αυτούς που τα προτείνουν. (Πρώτη γκέλα) .
Ένα από τα κείμενα είναι σαφέστατο:
"Σε πρώτη φάση το βασικό καθήκον του λαϊκού κινήματος είναι να μαζικοποιηθεί και να συσπειρωθεί, ώστε το Μέτωπο Λαϊκών Συνελεύσεων να αντιπροσωπεύει πραγματικά τη λαϊκή πλειοψηφία. Για να γίνει αυτό απαιτείται μια βασική κατεύθυνση, ένας κοινός παρονομαστής για όλες τις Λ.Σ., ικανός να βρεί σύμφωνους και να φέρει κοντά ανένταχτους, πρώην ή και νυν μέλη -και όχι μεγαλοστελέχη- των Κ.Κ.Ε.-Κ.Ν.Ε.-Π.Α.ΜΕ., Συνασπισμού-ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., και όσους θεωρούν τους εαυτούς τους μαρξιστές, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αριστερούς, όπως και ιδεολόγους αναρχικούς που καταδικάζουν την προβοκατόρικη και κατασταλτική, για το λαϊκό κίνημα, δράση των «κουκουλοφόρων»."
Μόνο ...αριστεροί! Ωρίμασαν οι συνθήκες, αλλά όχι οι άνθρωποι και για να  ωριμάσουν πρέπει να "εκπαιδευτούν", με τρόπο αριστερό, κομμουνιστικό, σοσιαλιστικό ή αναρχικό.
Η πραγματικότητα  και η πνευματικότητα πρέπει να προσαρμοστούν στη δική τους λογική, κι έτσι ορίζουν μόνοι το πλαίσιο που πρέπει να ισχύει, προκαταλαμβάνοντας, "δημοκρατικά",  τον μόνο αρμόδιο να το θέσει: τον λαό. (Για αυτήν την τελευταία  φράση, κατηγορηθήκαμε , ως λαϊκιστές).
-------------------------------------
Όπως το σύνολο της ανίκανης και πάντα ολιγαρχικής και καθεστωτικής αριστεράς, έτσι και οι λιγοστοί αμεσοδημοκράτες, ακολουθούν την αριστοκρατική, πλατωνική και θεολογική προσέγγιση των αιώνιων αξιών που "πρέπει" να ισχύουν.  Περιφρονούν την πολιτική, όπως αυτή περιγράφεται και νοηματοδοτείται από τον ίδιο το λαό. Δεν τον θεωρούν ικανό να δώσει τα δικά του νοήματα και εμπλέκονται σε έναν φαύλο κύκλο και τελικά οδηγούνται σε αδιέξοδο, το οποίο γενικευμένο συμβάλλει στο αδιέξοδο της κοινωνίας. Γι΄αυτό αποκρύπτουν ή υποβαθμίζουν το νόημα και την αντίδραση στις παρελάσεις και τα γήπεδα, ή τη συμμετοχή σε πρωτοβουλίες που δεν αποτελούνται από "καθαρές" ιδεολογικές λύσεις,  εγγυημένες από μια πολύχρονη παραμονή σε σκονισμένα ράφια. 
Η αξίαη ιδέα, για αυτούς, είναι κάτι που δεν υπάρχει, αλλά πρέπει να ισχύει. Κι αποφασίζουν να την  ορίσουν, ανατρέποντας τη βασική ουσία της δημοκρατίας:  Κυρίαρχος να αποφασίζει είναι ο λαός, μέσα από θεσμοθετημένες διαδικασίες, που επιτρέπουν στο άτομο να ξεφεύγει από αξιολογικούς κανόνες που επιβάλλονται ή προσδιορίζονται έξωθεν και του δίνουν τη δυνατότητα να αντιπαραθέσει την δική του ελεύθερη υποκειμενική κοσμοθεωρία.
Η δημοκρατία είναι το μέσο και όχι ο σκοπός. Είναι το μέσο που θα επιτρέψει την ατομική και συλλογική αυτονομία, ώστε ελεύθερα να ορίζει ο λαός τις σχέσεις, τους νόμους και τα νοήματα της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει ή θέλει να ζήσει. Σίγουρα, το μήνυμα του 2011 είναι πως δεν θέλει να ζήσει στο θεσμοθετημένο σήμερα.
Οι αξίες δεν περιγράφονται έξωθεν και η  πραγμάτωση των αξιών δεν επιβάλλεται ούτε προσδιορίζεται. Δημιουργείται από τον μόνο αρμόδιο, τον λαό, αν πιστεύεις στη δημοκρατία.
Η αριστερά και η δεξιά, η κάθε ιδεολογία χωριστά, οι επιστημονικοφανείς και μη θρησκείες και φιλοσοφίες, το κάθε ολιγαρχικό καθεστώς, η κάθε ολιγαρχική νοοτροπία προσδίδει δικά της νοήματα, δικό της περιεχόμενο σε κάθε πράξη και απαιτεί να ισχύσουν.
Η ωραία ιδέα και η ομορφιά που πηγάζει από αυτήν, ιστορικά, έχει γίνει πρόφαση και έρμαιο ολιγαρχικών μειοψηφιών, που την επικαλούνται, για να καθιερώσουν τη δική τους προτεραιότητα και τελικά εξουσία στη διαδικασία πραγμάτωσης.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους, που δεν πέφτει ο ρημάδης ο "καπιταλισμός", για να μην πούμε πώς είναι ο κύριος λόγος.
-----------------------------

Το ζητούμενο και η μόνη προϋπόθεση ανατροπής  είναι η ενότητα , το μέγεθος που τείνει να ταυτιστεί με τα  όρια της κοινότητας. 
Όταν αυτό , έγινε το 2011, έστω και στιγμιαία, τα αποτελέσματα τα είδαμε.
Η συστηματική διαίρεση, μέσω της περιγραφής νοημάτων και αξιών, που "πρέπει να ισχύουν" , διαιρεί τους ανθρώπους και συντηρεί το καθεστώς.
----------------------------

Μάθαμε και κάποια ακόμα, που δεν θα τα ξέραμε, αν ο λαός του "μαζί τα φάγαμε" δεν είχε κατακλύσει με αυθόρμητο, θαυμαστό και απροσδόκητο τρόπο την πολιτική σκηνή:
Δεν είμαστε εμείς που θα ορίσουμε το νόημα. Μικρό, ασήμαντο καθήκον του καθένα μας είναι να συμβάλλουμε στη δημιουργία της μεγάλης ενότητας και του μεγάλου μεγέθους, που θα ανατρέψει ένα καθεστώς, που όπως κι αν το ονομάσεις στην ουσία του είναι ολιγαρχία. Αν κάποιος έχει ανάγκη από περιγραφές και "ιδεολογικό" στίγμα, που να ακουμπά το μέγα πλήθος,  ας διαβάσει κείμενα πλατειών και συλλογικοτήτων, οι οποίες συγκροτήθηκαν από πλήθη  που υπερέβαιναν τις εμφυλιοπολεμικές αντιθέσεις και αναζητούσαν φως. Κάπου εκεί σε αυτά τα κείμενα είναι το νόημα ή έστω μια στιγμή  του. 
Η "διακήρυξη" - πρόταση που προτείναμε για ανάγνωση δεν έχει συζητηθεί σε καμιά οργανωμένη διαδικασία και δεν έχει ασκηθεί η παραμικρή αρνητική κριτική από οργανωμένες πολιτικές συλλογικότητες, από όσα είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε.  Μόνο μεμονωμένοι πολίτες την έχουν σχολιάσει θετικά. Είναι ένα κείμενο που δεν υπάρχει, για τα απομεινάρια που αυτοαποκαλούν"λαϊκές συνελεύσεις" , παρ΄όλο που προτάθηκε αρκετές φορές για συζήτηση.  Έχει ένα "σοβαρό ελάττωμα", για αυτούς: "Δεν έχει κάποιο από τα παραδοσιακά ιδεολογικά γνωρίσματα". Δεν κατατάσσεται, άρα δεν υπάρχει.
------------------
Αναζητώντας αλήθειες, ιδέες, και προτάσεις, βρήκαμε και αυτά:
Ο Αριστοτέλης και προφανώς η ελληνική πόλη, από την οποία ο Αριστοτέλης αντλούσε σκέψεις,  όριζε σαν συνδετικό κρίκο της κοινωνίας, την φιλία.
Ο Ιησούς όριζε σαν συνεκτικό δεσμό της ανθρώπινης κοινότητας την αγάπη, δίχως φυλετικές και άλλες διαιρέσεις.
Ο Σλαβόι Σίζεκ, πρόσφατα, όρισε την ευγένεια, σαν βασικό εργαλείο ενάντια στην προϊούσα βαρβαρότητα.

Άραγε, έχει πιότερη σημασία η προέλευση, η πηγή όλων αυτών ή η συμβολή, η συνάντηση , οι σχέσεις, ο συνεκτικός δεσμός που μπορούν να προκαλέσουν αξίες, προσδιοριστικές σχέσεων;  
Σε αυτές τις λέξεις και στις συνώνυμες τους, στα νοήματα τους, βρίσκεται η απάντηση σε όσα απάνθρωπα συμβαίνουν.  Αυτές οι "αξίες" ή υπάρχουν και δημιουργούν κάτι ενότητα, ωραία και δυνατή ή δεν υπάρχουν. Φαίνονται. Αυτός είναι και ο λόγος, που οι τρεις αυτές λέξεις, ενδεικτικά τοποθετημένες στο κείμενο μας, δεν χρησιμοποιούνται και δεν έχουν κάποια "εμπορική αξία" στα πολιτικά πράγματα. Αποδεικνύεται εύκολα και άμεσα η υποκρισία ή η αλήθεια όσων τις εκφέρουν.

--------------------------
- Πάλι ο Σλαβόι Σίζεκ είπε κάτι: "Κάποτε λέγαμε πως έχουμε τον τρόπο, αλλά δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες. Τώρα , που ωρίμασαν οι συνθήκες, δεν έχουμε τον τρόπο να αλλάξουμε το καθεστώς".
Και αυτό μας έδωσε το 2011. Ο λαός έδωσε το μήνυμα πως είναι έτοιμος, η διαδικασία εξαθλίωσης και απανθρωποίησης επιταχύνεται, αλλά κανείς δεν είχε και δεν έχει τον τρόπο.
Και τον αναζητούν, επιστρατεύοντας και επικαλούμενοι σκέψεις και ιδέες του 18ου ή 190υ αιώνα, όταν τα νεωτερικά πράγματα χαρακτηρίζονταν από απλοϊκότητα και αφέλεια.

Στο 2011 το μήνυμα δόθηκε, το αίτημα υπάρχει,  και τον τρόπο θα τον προσδιορίσει πάλι ο λαός. Ο ίδιος που έθεσε το θέμα και στον οποίο χρωστούν το όνομα τους  οι μικρές αριστερές συλλογικότητες που αυτοαποκαλούνται "αμεσοδημοκρατικές λαϊκές συνελεύσεις".
--------------------------------

Συνοψίζοντας όσα ζήσαμε, νομίζουμε πως μάθαμε :
-  Ένα είναι το δίλημμα: Δημοκρατία ή Ολιγαρχία.
- Ένας ο πολιτικός στόχος των πολλών ανθρώπων, για να ξεφύγουν από την ανθρωπολογική καταστροφή, που δεν θα έχει ιστορικό προηγούμενο: Ένα πολίτευμα, ένα σύνταγμα, όπου ο λαός θα αποφασίζει τους νόμους του.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι  "Το πολίτευμα που προσπαθεί να πραγματώσει, κατά το δυνατόν, την ατομική και συλλογική αυτονομία και το κοινό καλό όπως αυτό ορίζεται από την αντίστοιχη κοινότητα" (Κορν.Καστοριάδης)
Τι υπέροχος και σοφός ορισμός! "Το κοινό καλό όπως ορίζεται από την αντίστοιχη κοινότητα" και όχι από την κάθε παρέα που νομίζει πώς κάτι είναι και τα ξέρει όλα.

Την μετάβαση, τη ρήξη και τη δημιουργία , τις ιδέες, τους τρόπους και τις διαδικασίες πραγμάτωσης των ιδεών ορίζει ο λαός και οι μεγάλες συλλογικότητες που πηγάζουν από αυτόν, και ουσιαστικά και στατιστικά αποτελούν αυθεντικό δείγμα των επιθυμιών και των επιλογών του.

- Αν θα πάρει τα όπλα, αν θα λάβει μέρος σε εκλογές, αν θα ζητήσει δημοψήφισμα, αν θα επιλέξει μια μορφή πολιτικής οργάνωσης αντί άλλης ή αν θα αποδεχτεί τη μοίρα του και την ανικανότητα του, δεν θα το ορίσουμε εμείς ή κάθε άλλος, μικρός και ασήμαντος. (Το πολύ πολύ να ρίξουμε μια ιδέα στο τραπέζι).

Η βία, δεν είναι και δεν φαίνεται να αποτελεί την πρώτη επιλογή της πλειοψηφίας των ανθρώπων που πιστεύουν στα μεγάλα μεγέθη της φιλίας, της αγάπης, της ευγένειας, σαν συνεκτικούς κρίκους κοινωνιών και πραγματικών κοινοτήτων. Το μίσος είναι ίδιον των ολιγαρχικών νοοτροπιών και καθεστώτων. Όμως, το καθεστώς είναι ολιγαρχικό και σαν τέτοιο είναι κυνικό και αδίστακτο. Ο δρόμος δεν θα είναι ειρηνικός και μαζί με το ευαγγέλιο, ας κρατάμε φραγγέλιο. Δεν είναι οι εκλογές που αλλάζουν τα πράγματα. Οι πολιτικές που ενώνουν και προκύπτουν από την ενότητα των πολλών μπορούν να αλλάζουν τα πράγματα, να διώχνουν την αθλιότητα, να συντρίβουν κάθε απόπειρα βίας και να φέρνουν τις πολλές επιθυμίες των ανθρώπων σε χρόνο τωρινό και σε συγκεκριμένο τόπο. 
Σε μια κοινωνία, που δεν υπάρχει ισηγορία, ίσα δικαιώματα, ανθρώπινες αξίες, ο λαός θα πρέπει να ξέρει πως ζητώντας αλλαγή, με τον τρόπο της αγάπης, της ειρήνης και της φιλίας, και επιλέγοντας  συμμετοχή και δράση στα πλαίσια των διαρκώς συρρικνούμενων δημοκρατικών κατακτήσεων, στην πραγματικότητα επιλέγει ρήξη, με απάνθρωπα καθεστώτα. Οι σχέσεις φιλίας, αλληλεγγύης, αγάπης, αλληλοκατανόησης και αλληλοβοήθειας που θα ενώσουν τα πλήθη των πολιτών θα έχουν να αντιμετωπίσουν  μια άθλια, αδίστακτη, πολεμοχαρή παγκόσμια τοκογλυφική διακυβέρνηση και τους ντόπιους πολιτικούς αριστεροδεξιούς υπηρέτες.  Για αυτό ο καθένας μας και όλοι μαζί πρέπει να προετοιμαζόμαστε για πόλεμο.Αγαπώντας εχθρούς και αλλήλους .
Θέλουμε ένα "κόμμα" που να μην είναι κόμμα.
Θέλουμε μια "διακήρυξη" που να μην είναι διακήρυξη.
Θέλουμε ένα καταστατικό , πολιτικές, ιδέες, αρχές, σύνταγμα και νόμους, που να αλλάζουν εύκολα και γρήγορα, από τον μόνο αρμόδιο που είναι ο λαός.
Θέλουμε αποτελεσματικότητα και ταχύτητα, πριν χάσουμε σπίτια, δουλειές, οικογένεια, ελευθερία, χαρές  και ζωή. ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ή γίνουν όλα πιο δύσκολα. ΠΡΙΝ να γίνει ακόμα πιο δυνατή η Ολιγαρχία.
Θέλουμε ζεστές ανθρώπινες σχέσεις κι όχι αριστεροδεξιούς ολιγαρχικούς φετφάδες.
ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ, ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, ΤΩΡΑ, με ΟΛΑ τα δυνατά μέσα και τρόπους.
-----------------------------



ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, με αγάπη, φιλία, ευγένεια, θέληση και αποφασιστικότητα.
Για μια κοινωνία με περισσότερη επινόηση, φαντασία και ελευθερία.
για μια βιώσιμη κοινότητα ελεύθερων και αυτό-νομων ανθρώπων.
Μπορούμε.
Θέλουμε;

Και διαμαρτυρόμενοι, γιατί άφησαν τον χριστιανισμό έξω από τα ιδεολογικά τους στερεότυπα, τους παραπέμπουμε στο (κατά Ιωάννη γ.8) : « TO  ΠNEYMA  OΠOY  ΘEΛEI  ΠNEI »
Κι αν δεν σας αρέσει αυτό, έχουμε κάτι άλλο: "Χαίρε ανεμόεν φρόνημα", από την εισαγωγή του Ν. Ηλιόπουλου στο βιβλίο "Νέοι δρόμοι για τη δημοκρατική σκέψη". "Κάθε -ισμός είναι αδύνατος προκειμένου για τη σκέψη σε αέναη κίνηση", συμπληρώνει ο ίδιος.
Ε; Καλό έ;  Πόσο μοιάζουν κάποια πράγματα.! Και πόσο διαφορετικά, μπορεί κανείς να περιγράψει το ίδιο πράγμα!
"Kανένα φυσικό ή ΔOΓMATIKO εμπόδιο δεν γνωρίζει η σκέψη!!! ", σχολιάζει ο ψευδώνυμος συνεργάτης Χαράλαμπος Βασιλείου.
"...η χρεοκοπία των κληρονομημένων αντιλήψεων ...καθιστά αναγκαία την επαναθεώρηση του ορίζοντα σκέψης στον οποίο εντάσσονταν επί αιώνες το πολιτικό κίνημα της χειραφέτησης" (Η άνοδος της Ασημαντότητας, Κορν.Καστοριάδης).


ειμαστε ανώνυμοι και είμαστε παντού.

(Εικόνα Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)


ΣΗΜ>
Τα τρία κείμενα, στα οποία αναφερθήκαμε:

Πηγή ithacanet.gr