Τέλος του χειμώνα, η άνοιξη είναι εδώ, τα βρωμόσκυλα αλλού!

Δύο λόγια, πριν μπούμε σε αυτό που κάποιοι «τραμπούκοι» θέλουν να το «βαφτίζουν» λαϊκή  συνέλευση και κάποιοι άνθρωποι πρόσωπα, αντάμωμα.

Ψάχνουμε όλοι ζαλισμένα να βρούμε λέξεις, να βρούμε ξόρκια, να ρίξουμε  αναθέματα για το «κακό» που μας βρήκε, όμως  η αλήθεια, ζόρικο πράμα, δεν μας αφήνει σε ησυχία και το όποιο «βόλεμα», μας ξεβολεύει στο λεπτό.

Οι «ταξικοί», οι πιο πολιτικοποιημένοι(φευ) βρίσκουν την κακοδαιμονία στο οικονομικό και μόνο, αυθαιρετώντας, ως συνήθως, με το να ξεχνούν ότι δεν υπάρχει οικονομία σκέτη, αλλά Πολιτική οικονομία. Κατά ένα ποσοστό μπορεί νάχουν  δίκιο, όμως ποιο είναι το "δίκιο" τους, όταν αυτό το δίκιο ορίζει τη μισή κοιωνία αυθαίρετα  ως αντίπαλό τους;

Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που τους ταλαιπωρεί ο ίδιος λόγος, η ίδια αιτία, να μη μπορούν να βρουν  κοινό τόπο συνεννόησης, συνεύρεσης, για ν' αντιμετωπίσουν την ίδια αιτία που τους διαιρεί και την κατάλληλη στιγμή να τους «τσακίζει».

Τα χρόνια που πέρασαν φάνταζαν σα να μην υπήρχε κανένας λόγος για να ανησυχούμε, για να σκεφτούμε  έστω για  μια στιγμή αυτό που ερχόταν.

Οι διάφοροι  χιλιαστές κομματικοί προφήτες της αριστεράς και της προόδου ζουν με τη μέθη της χαζο «δικαίωσής» τους.

Περιφέρονται ως ψευτοκαλόγηροι σε όποιο «βήμα», πάνελ επί το  ελληνικότερον, ραδιοτηλεοπτικού μέσου, για να πουλήσουν περισσότερο πόνο, για να «γονατίσουν» το όποιο ανθρώπινο φρόνημα που δεν θέλει να υποταχτεί στη μοίρα της μοιραίας εξαθλίωσης, όπου νεοταξίτες και «προοδευτικοί», από διαφορετική σκοπιά ο καθένας, θέλουν να τους ρίξουν.

Λησμονούν σκοπίμως και το δικό τους ρόλο στο μεγάλο φαγοπότι, κρατικοδίαιτο κομματικοπροοδευτικό υπαλληλικό προσωπικό, εργαλείο για τα δημοκρατικά τους στημένα συνέδρια, κρατικοδίαιτα μεγαλοστελέχη που δεν δούλεψαν ποτέ, ούτε μισό δευτερόλεπτο στη ζωή τους, αλλά φρόντιζαν και φροντίζουν να μιλούν για ταξικές υποχρεώσεις σε ένα ανύπαρκτο, εδώ και χρόνια, εργατικό δυναμικό.

Τα υποζύγια του ιδιωτικού τομέα δέχονταν τις μεγάλες επιθέσεις, παραβίαση βασικών εργασιακών κανόνων, εκβιαστικές μειώσεις μισθών, αυθαίρετες απολύσεις. αλλά τα πρωτοπαλίκαρα της ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ και οι λοιπές λέρες στη θέση τους ν' αλλάζουν μασέλες ή τσέπες.

Στα πανεπιστήμια οι μικροί εκολαπτόμενοι αυριανοί "δυνάστες" της προόδου φρόντιζαν καλά το καζάνι, διαλυμένα πανεπιστήμια, με τις συνδικαλιστικές παρατάξεις να έχουν υποκαταστήσει ακόμη και το στοιχειώδη ρόλο της γραμματείας σε ρόλο ταξιθέτη, ιδιαίτερα για τους πρωτοετείς συναδέλφους τους, η φασίζουσα στρατιωτική νοοτροπία σε όλο της το μεγαλείο.

Στο χώρο της υγείας υπήρχαν τα "προοδευτικά" φακελλάκια που σκέφτονταν τον "προλετάριο" κομματικό κολητό και του έκαναν τη σχετική έκπτωση.

Ραδιόφωνα, εφημερίδες, με ανύπαρκτο κοινό, να απαιτούν θρασύτατα επιδότηση για να κάνουν άραγε τι;

Όμως η κόλαση και ο παράδεισος είναι σήμερα εδώ  και  ίδιοι για όλους.

Κόλαση γιατί δεν θα καταναλώνουμε όσο και όσα μας υποσχέθηκαν, παράδεισος γιατί το μεταθανάτιο είναι η δικαίωση, του τι τελικά ήταν αλήθεια και τι ήταν ψέμα.

¨Όλα απ' την αρχή λοιπόν, όλα μπροστά και όλα πίσω, το παλιό, το σάπιο, το νέο, το φρέσκο, επιλογή  και διαλογή.

Ποιος άνθρωπος όμως με μυαλό και γνώση φοβάται την αλήθεια; Η ζωή ποτέ δεν ήταν εύκολο πράμα, πάντα ζόρικο ήταν και πάντα ζόρικο θα είναι.

Αγώνας και έπαθλο για τους πολλούς, στο δίκιο, την αλήθεια, τη δημιουργία, θα σημαίνει συρρίκνωση των παρασιτικών, των εύκολων, των λογάδων και της μπούρδας, που σήμερα είναι ανίκανοι ν΄ αντιμετωπίσουν ακόμη και  το στοιχειώδες.

Θέλουμε να ζήσουμε, θέλουμε να γελάσουμε, γιατί έτσι το γουστάρουμε, γιατί  είναι χρέος και υποχρέωση για τον κάθε ένα από εμάς. Δεν θέλουμε κανέναν πούστη να μας μιλάει απο το πρωί μέχρι το βράδυ για καταστροφές, το κάνει καλύτερα απο αυτόν το σύστημα.

Η εύκολη  «ύποπτη» λύση και άκρως συστημική για « Κωστάκηδες», «Γιωργάκηδες»  ή όπως αλλιώς θέλουν να εμφανίζουν κάποιοι την εξουσια, είναι μια άκρως αντιδραστική και επικίνδυνη πολιτική συμπεριφορά  επί  ανθρωπίνων  ψυχών και προσώπων.

Το σύστημα εχει και μορφή και υπόσταση και στο κάδρο του προβλήματος είναι όλος ο μεταπολιτευτικός κομματικός μηχανισμός.

Μπορεί για το καθε κόμμα ν' αναλογεί διαφορετική ευθύνη, αλλά όλα και όλοι στέρησαν και στερούσαν το βασικότερο αγαθό, την ελευθερία, τη δημοκρατία. 

Έξω και πέρα λοιπόν από τις όποιες παραμορφωτικές κομματικές προκαταλήψεις και ψευδο ιδεολογήματα, ας δούμε το φώς κατάματα κι ας πάψουμε να είμαστε φωτοφοβικοί, ανάπηροι στην αναπηρία που μας προετοιμάζουν.

Τον  ζουρλομανδύα που επιχειρούν όλες, μικρές ή μεγάλες εξουσίες, σάπια αξιακά συστήματα ζωής που μέχρι χθες μας πρόσφεραν, ας τους τον φορέσουμε εμείς, ας τους γυρίσουμε την προσφερόμενη μιζέρια στα μούτρα .

Ναι, είμαστε μόνοι, αλλά συνάμα τόσο πολλοί που δεν θα τους περάσει, δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη της συντηρητικής  προόδου. Το κίνημα της πλατείας του Συντάγματος έδειξε τον δρόμο, μπορούμε και ακηδεμόνευτα, θα  μπορέσουμε, το οφείλουμε στους εαυτούς μας, είναι η υποχρέωση για το πραγματικά νέο που έρχεται.

Και το νέο δεν είναι βεβαίως η «κάτω» πλατεία της ανόητης «πονηράδας», της εξαντλητικής διαδικασίας, δυστυχώς νέων σε ηλικία, που μετά τις 12 τα μεσάνυχτα «φρόντιζαν» να παίρνουν αποφάσεις ερήμην.

Το κόλπο παλιό, μάστορες στο παιχνίδι αυτό οι της αριστεράς και της αποβλάκωσης, βάφτισαν την αυθαίρετη παρουσία τους σε αμεσοδημοκρατικό «τουμπεκί» για να μπορούν να χειραγωγούν για να μπορούν «επιπλέουν».

Το ποτάμι της Κυριακής πριν ένα μήνα τους τρόμαξε όλους και κυρίως την «προοδευτική» θολούρα.

Και από την επόμενη μέρα, σε πλήρη διάταξη, έπιασαν δουλειά συστημικοί και «προοδευτικοί» αντάμα και πέτυχαν να καταστρέψουν αυτό που κάθε μέρα η πλατεία του Συντάγματος κατακτούσε, να ενταφιάζει δηλαδή τον διχασμό. 

Ω του θαύματος το πέτυχαν για μια ακόμη φορά να διχάσουν, να ξαναμοιράσουν τη μιζέρια οι της αριστεράς και της προόδου και τον φόβο οι συστημικοί.

Ο Παπανδρέου με τις δυνάμεις καταστολής, επί δύο μέρες, «τσάκιζε» τους ανυποψίαστους, οι της προόδου, επί  τριάντα και πλέον μέρες, καπέλωναν με κάθε τρόπο το ακηδεμόνευτο. Αυτό που αρχικά κατηγορούσαν όλοι τους, στο τέλος τα κατάφεραν, «γέμισαν»  την πλατεία με σουβλάκια, με πρεζάκια, με περιφερόμενα κομματόσκυλα που έκαναν και οικονομική εξόρμηση, άκουσον άκουσον, για να βγάλουν υλικό «ανεξάρτητα» αυτοκόλλητα, άλλες σημαίες γιατί η πλατεία έγερνε στο Ελληνικό τρομάρα τους, έτσι όπου έβλεπες, Ισπανία, Πορτογαλία, Αργεντινή, ήξερες ότι  ο σύριζας  ήταν εκεί.

Όπου έβλεπες μπάτσο με πολιτικά ή μη η εξουσία ήταν εκεί.

Επί τριάντα πέντε μέρες η πλατεία που συμβολίζει την εξουσία ήταν δική μας, μετά την χάσαμε, όμως είχαμε κερδίσει κάτι, κάτι πολύ μεγάλο, κάτι πολύ σημαντικό, τους είχαμε τρομάξει όλους και τους 300 και τα παρασιτικά κρατικοδίαιτα πολιτικά υποκείμενά τους ποτέ δεν θα ξαναλειτουργήσουν με τους τρόπους που λειτούργησαν, η κομματοκρατία αριστερή, κεντρώα, δεξιά τέλειωσε!

Καλημέρα στο νήπιο, ας το ¨αγκαλιάσουμε, ας μη το αφήσουμε δευτερόλεπτο μόνο του, είναι ο νέος μας μύθος, είναι ο σύγχρονος Ηρακλής που θα καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία από την διαπαραταξιακή κομματική και συνδικαλιστική καμαρίλα που ως αιχμή του συστημικού δόρατος μας βασανίζει.

Ένας νέος τρόπος οργάνωσης της ζωής μας γεννιέται, η δημοκρατία βαθαίνει, το αίτημα ωριμάζει καθημερινά.

Η πλέον πολιτική λέξη που ακούστηκε κατά κόρον και αφορά το όλον του σάπιου κομματικού μας συστήματος είναι μία…

Ούστ!

Φωκίων Παπαδόπουλος