ΤΟ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΤΕΛΟΣ

του Δημήτρη Σεβαστάκη

     Το «τέλος της Μεταπολίτευσης» είναι το τέλος της εκτροπής, της παρανόησης, της παράνοιας της Μεταπολίτευσης. Είναι το τέλος μιας συλλογικής παρανάγνωσης, μιας επιδέξιας πολιτικής αυτοτύφλωσης. Όλες οι πολιτικές παράμετροι βυθίστηκαν ψύχραιμα και μεθοδικά σε όλα τα κληροδοτήματα: οι μεν της εξουσίας, στην εξουσία, οι δε της αριστεράς, στην υπεραξία του πολυετούς ηρωισμού, στην καταβρόχθιση της πιο αξιοπρεπούς πειθαρχίας που ανέδειξε ποτέ η Ιστορία. Φάγανε όλοι. Αντήλλαξαν μεταξύ τους πολιτικά προϊόντα, άλλοθι, ηθικές κατασκευές. Με μια εκπληκτική και σκοτεινή σύμπνοια μάσησαν ό,τι διέθετε ο καθένας: επινοητικότητα για κάρπωση της κοινωνικής ύλης, οι της εξουσίας, αυτονομιμοποίηση μέσα από τη θυσία των προγενέστερων, οι της αριστεράς. Εύκολο. Να τρως τον κόπο του άλλου.
     Αντάρτικο, παρανομία, αντιχουντικός αγώνας και στη συνέχεια έφοδος προς τη δημοκρατική νομιμότητα, νομιμοποίηση των ρευμάτων αριστερής σκέψης, κατάκτηση της τεχνικής του συνδικάτου, κατανόηση του μεγάλου κριτικού κειμένου, του έργου της τέχνης και της αγάπης, αλλά και Καραμανλής και Αντρέας. Να η κληρονομιά μας. Και σε τι χρησίμευσε; Μας βολεύει, σύντροφοι, να μηρυκάζουμε το «τέλος της Μεταπολίτευσης». Πίσω από τον επικό εκδημοκρατισμό, την επιστροφή των εξορίστων και την εγκατάσταση στην νόμιμη σφαίρα της ζωής, πίσω απ' ό,τι ονομάζουμε «Μεταπολίτευση», κρύβουμε την ανελέητη ανεπάρκεια: Όλα έγιναν η μυθολογική κατασκευή που σφετεριστήκαμε για να ζήσουμε το μικροκαταναλωτικό μας όνειρο, την μικρή παρανομία, τον μικρό διορισμό, το μικρό αυθαίρετο, τη μικρή μας υπερβολή. Ο αγώνας για την εγκατάσταση του εργασιακού δικαιώματος, έγινε αγώνας για την απάλειψη κάθε κριτικού αναστοχασμού, αλλά και για τον παρ΄ αξία διορισμό μιας εξαδέλφης, ο αγώνας για την κοινωνική πρωτοβουλία έγινε αγώνας για το λίγο εξουσιαστικό ψωμί. Η σημερινή αριστερά δεν έχει πρόβλημα παραγωγής θεωρίας, εύστοχης σκέψης, κοινωνικών συνάψεων. Περίσσευμα δεν έχει.
     Δεν μας μένει τίποτα να κρατηθούμε, να παρηγορήσουμε, να στηρίξουμε, να μας ξαναδούν τα κοινωνικά ερωτήματα, να μας πιστέψουν οι χαμένοι. Δεν περισσεύει τίποτα ούτε από τον παλιό ηρωισμό, ούτε από την υψηλή κειμενογραφία, ούτε από την ανάλυση, ούτε από την ιστορική αποφασιστικότητα, ούτε από την οργανωτική αποτελεσματικότητα - την παρέα που παλεύει και αγαπά. Πολιτικές ευκολίες, αμηχανίες, εξουσιομανία, μηχανορραφίες, μεταφυσικός λόγος, αγωνία για τη θεσούλα στα κομματικά στασίδια - σαν τους γέρους στα χωριά. Καμιά θέση, καμιά αλήθεια. Μόνο Τηλεόραση. Για την παραγωγή ενός αξιοθρήνητου Τέλους: Όχι αυτού που προεικονίζει η οικονομική και πολιτική αγωνία για τα σπρεντ και τον παρασιτικό νεοκαπιταλισμό, αλλά αυτού που μας κρύβει και μας τακτοποιεί, σύντροφοι, μαζί με την παλαιά και υψηλή σκευή μας.

Αναδημοσιεύουμε από την "Αυγή" της 2ας Μαΐου 2010.

             Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης είναι ζωγράφος και επ. καθηγητής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ