Για τη σχέση εθνικού και ταξικού ζητήματος

Τον τελευταίο ένα χρόνο έχει ανοίξει μια μεγάλη κουβέντα για την σχέση του εθνικού και ταξικού ζητήματος, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα. Το Μνημόνιο δημιούργησε μια νέα πραγματικότητα και τροφοδότησε την κουβέντα. Η συζήτηση αυτή δεν έχει ανοίξει με σοβαρούς όρους και περισσότερο μέσα στους κύκλους της Αριστεράς υπάρχει εμμονή σε ορισμένες θέσεις, παρά συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Προκαταβολικά, να πούμε ότι η σύνδεση του εθνικού με το ταξικό ζήτημα είναι στην καρδιά του νεοελληνικού προβλήματος και παραμένει άλυτο μέχρι τις μέρες μας. Το κίνημα που γεννήθηκε στις πλατείες, στις 25 Μαΐου, τροφοδότησε με πολύ πιο μαζικούς και πραγματικούς όρους αυτή την κουβέντα.

Η νέα καθεστωτική φάση
«Η Ελλάδα ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ και ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ παραιτείται της ασυλίας που της παρέχει η εθνική της κυριαρχία». Ο παραπάνω όρος της δανειακής σύμβασης δείχνει με ξεκάθαρο τρόπο ότι η Ελλάδα έχει περάσει σε νέα καθεστωτική φάση. Αν ζούσαμε μερικές δεκαετίες πριν, θα το λέγαμε αποικία, αλλά σήμερα ίσως ξενίζει αυτή η λέξη. Είναι πρωτόγνωρο στην παγκόσμια ιστορία μια χώρα και μια κυβέρνηση να παραιτείται εθελοντικά από την εθνική της κυριαρχία, από την ικανότητά της, έστω και τυπικά να χαράξει μια δικιά της πορεία και κατεύθυνση. Οι δανειστές μπορούν να τα πάρουν όλα, ό,τι ώρα θέλουν.
Στην περίπτωσή μας ισχύει, ότι η αστική τάξη της χώρας έρχεται σε αντιδραστικές συναλλαγές με το χρηματιστικό κεφάλαιο, πίσω από την πλάτη και ενάντια στο λαό της. Τι άλλο αποδεικνύουν τα σκάνδαλα και οι μπίζνες της κυβέρνησης Σημίτη με την Goldman Sachs; Τι άλλο αποδεικνύουν τα σκάνδαλα με την Siemens και τα υποβρύχια; H μεγαλοαστική τάξη της χώρας και τα κόμματα της οδηγούν τον λαό σε μια μεγάλη μεγάλη τραγωδία. Γιατί είναι πραγματική τραγωδία αυτό που υπέγραψαν, να απωλέσει η χώρα την εθνική της κυριαρχία. Πάντα σε περίοδο οικονομικής και πολιτικής κατοχής υπάρχουν πρόθυμοι – μαυραγορίτες για κάθε είδους εξυπηρέτηση (μεγαλο-επιχειρηματίες – κόμματα).
Η Αριστερά έχει μια λαμπρή ευκαιρία να ενώσει τάξεις και στρώματα σε ένα μεγάλο πανεθνικό ξεσηκωμό. Ποιο είναι το κεντρικό ζήτημα που θέτουν οι πλατείες; Να σηκωθούν να φύγουν αυτοί που μας οδήγησαν εδώ, να καταργηθεί το Μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση. Τα συνθήματα «...Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω...», «Μια νύχτα μαγική σαν την Αργεντινή...», «Ψεύτες, κλέφτες, υπουργοί...» τι δείχνουν; Ενώ πάνω από ένα εκατομμύριο κόσμος θέτουν αυτά τα ζητήματα, οι «πεφωτισμένες» ηγεσίες της αριστεράς αρνούνται να αναγνωρίσουν την οικονομική και πολιτική κατοχή και μένουν στο κατοχικό Κοινοβούλιο. Πιθανόν, ορισμένοι στην Αριστερά να θέλουν να ξεχάσουν την δανειακή σύμβαση που έχει υπογραφεί, αλλά οι αριστεροί κάνουν πολιτική με την συγκεκριμένη ανάλυση, της συγκεκριμένης κατάστασης που υπάρχει. 

Δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, λευκοί
Στην Ελλάδα πριν την δικτατορία του Μεταξά υπήρχαν διαχωρισμοί σε βενιζελικούς, αντιβενιζελικούς, βασιλικούς, κομμουνιστές κ.λπ. Στην περίοδο της κατοχής όμως, οι διαχωρισμοί αυτοί ξεπεράστηκαν και ενώθηκε η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού σε νέους στόχους. Αυτό είναι η μεγάλη προσφορά του ΚΚΕ, ότι στην νέα κατάσταση, έθεσε στόχο να ενωθεί η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού στο ΕΑΜ, απαντώντας στο πρόβλημα της πείνας και θέτοντας το τρίπτυχο ανεξαρτησία – λευτεριά – λαοκρατία.
Στη νέα καθεστωτική φάση που έχουμε μπει, δεν μπορούν να ισχύουν οι παλιοί διαχωρισμοί. Η χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος τον τελευταίο ένα χρόνο δείχνει ότι έχουμε ανάγκη νέους διαχωρισμούς. Σήμερα, μπορεί να ενωθεί η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού σε ένα μεγάλο εθνικό παλλαϊκό μέτωπο. Στα περίπου δύο εκατομμύρια που έχουν κινητοποιηθεί τον τελευταίο μήνα υπάρχουν δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, λευκοί, τα πάντα. Όμως, αυτό τον κόσμο τον ενώνει το ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ τρόικα, Μνημόνιο, χρέος, πολιτικό σύστημα, πραγματική δημοκρατία. Συγκροτώντας σήμερα ένα μεγάλο εθνικό παλλαϊκό μέτωπο θα έρθουν στο προσκήνιο οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία, η γενιά των 300, 400, 500 ευρώ και αυτό το μέτωπο θα ανοίξει ένα νέο δρόμο για την χώρα. 
Υπάρχει μια κριτική από δυνάμεις της Αριστεράς, στην σύνδεση του εθνικού με το ταξικό στοιχείο. Έχοντας μια καθαρή άποψη ότι αγωνιζόμαστε για τα συμφέροντα των εργαζομένων και τα δικαιώματά τους. Αυτές οι δυνάμεις αναφέρονται στα παραδείγματα της Λατινικής Αμερικής. Στη Λατινική Αμερική υπάρχει σύνδεση του εθνικού με το ταξικό στοιχείο. Στο ντοκιμαντέρ Χρεοκρατία, στην αναφορά του για τον Ισημερινό, έχει ένα τραγούδι «Εμπρός Κορέα για το Εκουαδόρ». Η κατάσταση για τους εργαζόμενους στην χώρα βελτιώθηκε, αφού ήρθε μια κυβέρνηση με έναν άλλο πολιτικό προσανατολισμό. Οι Ζαπατίστας εμφανίστηκαν το 1994 με την ονομασία ΕZLN (Ζαπατίστικος Στρατός Εθνικής Απελευθέρωσης) έχοντας σύμβολο τη σημαία του Μεξικού και τον Εθνικό Ύμνο. Μάλιστα, ένα κίνημα που έχει βασική κατεύθυνση την άμεση δημοκρατία. Στις πρόσφατες μεγάλες εξεγέρσεις σε Αίγυπτο και Τυνησία, υπήρχαν οι σημαίες των χωρών τους. 

Γιατί τραγουδάμε τον Εθνικό Ύμνο στις πορείες 
Ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας γεννήθηκε μέσα σε μια επανάσταση, είναι ύμνος εις την ελευθερία και ο στίχος «σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή...» δεν παραπέμπει στις πιο ήρεμες καταστάσεις. Τα σύμβολα του ελληνικού λαού που έχουν δημιουργηθεί μέσα σε αγώνες, η Αριστερά δεν μπορεί να τα χαρίζει. Αυτό δείχνει η ιστορία της αριστεράς. Ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας κατεβάζοντας τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη μάλλον εκφράζανε τον πόθο ενός ολόκληρου λαού για την απελευθέρωση, παρά εθνικισμό. Όταν ο Άρης Βελουχιώτης και ο ΕΛΑΣ πήγαιναν στα χωριά με την ελληνική σημαία , απελευθερώνοντας την Ελλάδα και δημιουργώντας μια νέα εξουσία, τη λαοκρατία, μάλλον προσέφεραν τεράστιες υπηρεσίες στον ελληνικό λαό. Πριν μπουν τα τανκς στο Πολυτεχνείο, οι εξεγερμένοι έψελναν τον Εθνικό Ύμνο και δεν ήταν εθνικιστές. Σε όλες τις μεγάλες στιγμές του κινήματος τα τελευταία εξήντα χρόνια, το ταξικό στοιχείο συνδέθηκε με το εθνικό. Ο Μεταξάς είχε δημιουργήσεις την ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωση Νεολαίας) μέσα στη δικτατορία, αλλά η Αριστερά δεν χάρισε αυτά τα σύμβολα. Μετά, το τέλος του Εμφυλίου, η εθνικοφροσύνη για 25 χρόνια μιλούσε για την πατρίδα, αλλά η Αριστερά δεν χάρισε αυτά τα σύμβολα. Η απολογία του Μπελογιάννη στο δικαστήριο δείχνει ένα δρόμο.
Τέλος, σε χώρες με οικονομική και πολιτική κατοχή η εθνική ανεξαρτησία είναι απαραίτητο στοιχείο και προϋπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Η καρδιά της λαϊκής, δημοκρατικής, αυριανής Ελλάδας χτυπά στο Σύνταγμα.

Πηγή  εφημερίδα  Ο δρόμος της Αριστεράς