O ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ

-ΙΟΥΝΗΣ 2011 : ΟΠΙΣΘΕΝ ΟΛΟΤΑΧΩΣ. Επιστροφή σε καταστάσεις προδικτατορικές (ή, μήπως δικτατορικές;…). Υπάλληλοι του ΔΝΤ ψηφίζουν εντός, Μπάτσοι ΠΡΑΙΤΩΡΙΑΝΟΙ του καθεστώτος βαράνε εκτός. (ΙΟΥΝΙΑΝΑ, κατάτα:ΙΟΥΛΙΑΝΑ;).
ΟφόβοςτηςΠλατείας:
- Από την ΕΞΟΥΣΙΑ (προφανώς: την μισεί αφού δεν την Ορίζει)
-από τις «Βεβαιότητες»
- από τα παρελαύνοντα κάθε τόσο (απλώς διερχόμενα) «ΤΑΞΙΚΑ» κομματικά στρατάτης παραδοσιακής αριστεράς
-από τους «γνωστούς-άγνωστους» και τους «κουκουλοφόρους» που η Πλατεία ΞΕΒΡΑΣΕ πολλάκις.
-από τους «μπαχαλάκηδες» και τμήμα των «αντι-εξουσιαστών» που δεν αποδέχονται επ΄ ουδενί τον ΕΙΡΗΝΙΚΟ χαρακτήρα της διαμαρτυρίας, θεωρώντας τον αναποτελεσματικό-αποπροσανατολιστικό, που ζουν μόνο με την αντίθεση με τους Μπάτσους-Γουρούνια-Δολοφόνους, (αυτό τους συντηρεί),που τους ενοχλούν τα γυναικόπαιδα στην Πλατεία (τους θυμίζουν κάτι;) 
ΠΟΙΟΙ και ΠΟΣΟΙ τελικά ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ την ΠΛΑΤΕΙΑ;

Πηγή ΕΝΕΡΓΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ 04/07/2011

Σημ. ΙΑΒΕΡΗ Λησμονήσατε και τους "μασκαράδες" (μεταμφιεσμένους) αγανακτισμένους της "αριστεράς και της προόδου", με τις σημαίες της Ισπανίας,Αργεντινής,Πορτογαλίας κ.α. για να διαχωρίσουν τη θέση τους με τον πατριωτικό χαρακτήρα της εξέγερσης.

ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΗ δημοκρατία. Πολιτική, δημοκρατία, χειραφέτηση. ( μικρό απόσπασμα)

Jacques Ranciére

Η «άγνοια» που καταμαρτυρείται στο λαό είναι απλούστατα η έλλειψη πίστης του. Στην πραγματικότητα η ιστορική πίστη έχει αλλάξει στρατόπεδο. Σήμερα μοιάζει αποκλειστικότητα των κυβερνώντων και των ειδημόνων τους. Και τούτο επειδή υποβοηθά τον βαθύτερο ψυχαναγκασμό τους, τον φυσικό σε κάθε ολιγαρχική κυβέρνηση^ τον ψυχαναγκασμό να απαλλαγεί από τον λαό και την  πολιτική. Καθώς αυτό ανακηρύσσονται απλοί διαχειριστές των τοπικών επιπτώσεων της παγκόσμιας ιστορικής  αναγκαιότητας κυβερνήσεις μας επιζητούν να αποβάλλουν το δημοκρατικό συμπλήρωμα. Επινοώντας υπερεθνικούς θεσμούς που δεν είναι οι ίδιοι με τα κράτη, που δεν λογοδοτούν σε κανένα λαό, πραγματώνουν τον εμμενή στην ίδια την πρακτική τους σκοπό^ να αποπολιτικοποιήσουν  τις πολιτικές υποθέσεις, να τις βάλλουν σε τόπους που είναι μη τόποι, που δεν αφήνουν χώρο για τη δημοκρατική επινόηση τόπων πολιτικής. Έτσι, τα κράτη και οι ειδήμονές τους μπορούν να συνεννοηθούν με την ησυχία τους.

Επιμύθιον της σύνταξης, «σύντροφοι» και «συντρόφισσες» αγαπητοί συμπολίτες καληνύχτα σας, το χοντρό «παιχνίδι» έχει ανοίξει, απλώς κάποιοι απο εμάς δεν είναι εδώ!

Μια αρχή για συναίνεση

Tου Nικου Γ. Ξυδακη




Η υπερψήφιση του νόμου για τη διοικητική μεταρρύθμιση των ΑΕΙ, από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και άλλα ελάσσονα κόμματα πυροδότησε εκ νέου τις συζητήσεις για ευρύτερη συναίνεση, ακόμη και για συγκυβέρνηση. Το θερμό κλίμα και οι εναγκαλισμοί στη Βουλή μεταξύ μελών της κυβέρνησης και βουλευτών της Ν.Δ. ερμηνεύθηκαν σαν προοίμιο συνεργασίας, ανεξάρτητα από το αν γίνουν εκλογές. Μάλιστα κάποιοι αναζητούν ανανέωση αυτής της συναίνεσης στο επόμενο κοινοβουλευτικό ραντεβού, στην ψήφιση του φορολογικού νόμου. Είναι όμως έτσι;
Αναμφίβολα, η δραματική κατάσταση της χώρας απαιτεί ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες από τους πολιτικούς σχηματισμούς και από τους πολίτες, για να διασωθεί ό,τι μπορεί και ό,τι πρέπει να διασωθεί - κι αυτό δεν είναι μόνο η οικονομία. Πρωτίστως για να διασωθεί η οικονομία, η οποία τώρα βυθίζεται σε τρομακτική ύφεση, αλλά και για να διασωθούν και η κοινωνική συνοχή και όλες οι κατακτήσεις της μεταπολεμικής δημοκρατικής πολιτείας, από το κράτος πρόνοιας έως τις κατοχυρωμένες ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής: Μπορούν οι σημερινοί πολιτικοί να σώσουν τη χώρα, οι ίδιοι αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα σε ναυάγιο, κατά την παρελθούσα δεκαετία τουλάχιστον; Μπορούν αυτοί οι αδέξιοι, ανεπαρκείς ή και ανίκανοι πολιτικοί, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής και αυτοϋπέρβασης, κάποτε και έντιμοι, κάποτε και άτυχοι, πάντως ηττημένοι και παντελώς αποτυχημένοι, μπορούν αυτοί οι ιστορικά μοιραίοι να αλλάξουν μονομιάς και να τρέψουν τη ροή της ιστορίας; Να ξεπλυθούν από αδυναμίες και κρίματα, και διά της μαγικής θαυματουργικής συναινέσεως να μεταβληθούν σε διασώστες και μεταρρυθμιστές; Με ποιο όραμα; Ποια στρατηγική; Ποιο πρόγραμμα; Ποιο παράδειγμα βίου και πράξης; Με ποια απ’ όλα αυτά τα στοιχεία θα απευθυνθούν στον κυρίαρχο λαό, εντός της δημοκρατικής πολιτείας και της συνταγματικής τάξης, και θα του ζητήσουν να υπομείνει θυσίες και πόνους, θα τον εμπνεύσουν και θα τον συνεγείρουν για μια πανεθνική προσπάθεια αναγέννησης;
Δεν βλέπουμε δυστυχώς αρκετά πρόσωπα με τέτοια χαρακτηριστικά, τέτοιο ψυχικό σθένος, τέτοια αποδοχή. Φθαρμένα πρόσωπα βλέπουμε στις τηλεοράσεις, ξύλινο λόγο, ιδιοτέλεια, ράκη αλαζονείας· βλέπουμε υπουργούς που κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα και εκτόξευσαν τον δανεισμό, υπουργούς που παρέλαβαν μεγάλα προβλήματα και τα άφησαν τεράστια, πολιτικούς που πλούτισαν ακόπως, βουλευτές που ποτέ δεν είχαν το θάρρος της γνώμης τους. Αυτοί θα σώσουν την Ελλάδα; Ο τρώσας και ιάσεται;
Αυτούς έχουμε - η απάντηση. Αυτοί μας αξίζουν. Οχι, αυτούς είχαμε ώς τώρα και πέσαμε στον γκρεμό. Χρειαζόμαστε άλλους. Νέες δυνάμεις, άφθαρτα πρόσωπα, άξιους, έντιμους, ηθικούς, με κοινωνικό αποτύπωμα. Και γι’ αυτό απαιτούνται και άλλοι πολίτες. Να γίνουμε άλλοι πολίτες - τέτοιοι που πιστεύουμε ότι αξίζουμε, αν το πιστεύουμε. Για να σωθούμε. Η διάσωση της οικονομίας υπό τις παρούσες συνθήκες είναι αξεχώριστη από τη διάσωση της πατρίδας και της δημοκρατίας, και από τη διαμόρφωση ενός νέου συλλογικού ήθους. Και οι εκλογικές αναμετρήσεις, όσες χρειαστούν, είναι ένα από τα εργαλεία για την ανάδειξη νέων ηγετών και την ανάδυση νέων πολιτικών δυνάμεων. Αυτή θα έπρεπε να είναι η αρχή της συναίνεσης.


Πηγή kathimerini.gr


Οι bold υπογραμμίσεις είναι του ΙΑΒΕΡΗ

Η Ρεβέκκα

Αυτή είναι η πανέμορφη Ρεβέκκα στο λιμάνι του Αργοστολίου θ ακολουθήσει σχετικό άρθρο λίαν συντόμως!

Προς το παρόν ας της αφιερώσουμε ένα μουσικό κομμάτι αφιερωμένο στα λικνίσματα της στην θάλασσα του Ιονίου...

Μartha Argerich in R.Strauss Burleske Berliner Filarmonik. Claudio Abbado conductor

H Martha Argerich γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες και ξεκίνησε να παίζει πιάνο σε ηλικία τριών ετών ^[ 1 ] Στην ηλικία των πέντε ετών, μετακόμισε στον καθηγητή Vincenzo Scaramuzza ο οποίος  της τόνισε την σημασία τoυ λυρισμού και το συναίσθημα. H M. Argerich  έκανε   το ντεμπούτο της το 1949 στην ηλικία των οκτώ ετών. Η οικογένεια μετακόμισε στην Ευρώπη το 1955, όπου το 1957, στα δέκα έξι της , κέρδισε  στην Γενεύη τον Διεθνή Μουσικό Διαγωνισμό. Ήταν η τελευταία που συνάντησε τον Arturo Benedetti Michelangeli, τον οποίο αργότερα θα αναζητήσει για μαθήματα κατά τη διάρκεια μιας  προσωπικής καλλιτεχνικής κρίσης στην ηλικία των είκοσι, αν και είχε μόνο τέσσερα μαθήματα μαζί του σε ένα και ενάμιση χρόνο.^[ 4 ] τις μεγαλύτερες επιρροές είχε απο τον  F.Gulda, με τον οποίο μελέτησε για 18 μήνες, στην Αυστρία .

Eχει μεγάλη αποστροφή προς τον Τύπο και τη δημοσιότητα και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παραμένει   μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας για το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας της. Παρ 'όλα αυτά αναγνωρίζεται ευρέως ως μια από τους μεγαλύτερους πιανίστες της εποχής της. ^[ 9 ]

 Το 1990, Argerich διαγνώστηκε με κακόηθες μελάνωμα . Μετά τη θεραπεία, ο καρκίνος πήγε σε ύφεση, αλλά υπήρξε μια επανάληψη το 1995, τελικά μεταστάσεις στους πνεύμονες της, και των λεμφαδένων. Μετά την επιθετική θεραπεία στο John Wayne Cancer Institute, η οποία περιελάμβανε την απομάκρυνση μέρους του πνεύμονα και η χρήση της για ένα πειραματικό εμβόλιο , ο καρκίνος Argerich πήγε και πάλι σε ύφεση.  Από το 2010, Argerich παραμένει χωρίς καρκίνο.

http://en.wikipedia.org/wiki/Martha_Argerich

Πυρήνες αντίστασης στον αφανισμό

Tου Χρηστου Γιανναρα


Δεν είναι μόνο τετράγωνης λογικής συμπέρασμα, είναι και «αίσθηση»: βεβαιότητα που συνάγεται από χίλιες δυο εμπειρικές αφορμές. Oτι κάτι τελειώνει. Kάτι πολύ γενικό – το διεθνές «σύστημα» ίσως, το πολιτισμικό «παράδειγμα», ο «τρόπος» της συλλογικότητας.
Eνας ιδιωτικός οίκος αξιολόγησης κρατικών οικονομιών υποβαθμίζει στις εκτιμήσεις του την οικονομία των HΠA, της υπερδύναμης. Kαι πανικοβάλλεται ο ολόκληρος ο πλανήτης, με τον πανικό να μετριέται στους δείχτες των χρηματιστηρίων, στην κατακόρυφη πτώση τους. O οίκος είναι ιδιωτικός, δηλαδή κοινωνικά ανεξέλεγκτος: Iσως να υπηρετεί συμφέροντα μαφίας, ίσως να εκφράζει την αμερόληπτη κρίση επιστημονικής και επαγγελματικής εντιμότητας, κρίση ανυπότακτη στη μεθοδική ψευδολογία των κυβερνητικών σκοπιμοτήτων. Oι κυβερνήσεις είναι κοινωνικά ανεξέλεγκτες τόσο όσο και ο οίκος Standard and Poor’ s. Aυτό που έχει από καιρό τελειώσει είναι ο κοινωνικός έλεγχος και της οικονομίας και της πολιτικής – έχει τελειώσει η κοινωνία ως κάτι περισσότερο (σημαντικότερο ή και «ιερότερο») από το άθροισμα των ατόμων που την αποτελούν. H πολιτική και η οικονομία έχουν αυτονομηθεί από τις σχέσεις κοινωνίας αναγκών και στόχων, λειτουργούν με τους όρους του ιδιωτικού συμφέροντος. Για την ικανοποίηση ακόρεστων ατομοκεντρικών ορέξεων. Mε υποχείριο το άλλοτε κράτος!
Kαι η ρηχόμυαλη μάζα, αποχαυνωμένη μεθοδικά, δεκαετίες τώρα, με τον κομματισμό (τάχα πολιτικοποίηση), τον κρετινισμό του ποδοσφαίρου, τον αφιονισμό του κρατικού τζόγου, τη «διασκέδαση» της επιθεωρησιακής σαχλαμάρας, εκτονώνει τον δικό της πανικό με τη γλώσσα της αλογίας: την τυφλή βία. Kαταλαβαίνει ενστικτωδώς η μάζα ότι οι θεσμοί έκφρασης της λαϊκής ανάγκης και απαίτησης (καθολική ψήφος, κομματικό σύστημα, εκλογικές διαδικασίες) είναι πια μόνο απάτη, προσχηματικά τεχνάσματα, ψευτιά. Kαι εκτονώνει τον φιμωμένο πανικό της στην κτηνώδη βία. Kάποτε η φημισμένη βρετανική αστυνομία καυχόταν ότι είχε εξαλείψει ακόμα και τη δημόσια απρέπεια, επειδή τιμωρούσε με πρόστιμο πέντε (5) λιρών το φτύσιμο στον δρόμο! Aλλά σήμερα αποδείχνεται ανίκανη να ελέγξει τον εφιάλτη του μίσους και της καταστροφής που εξαπολύουν οι εξεγερμένοι του περιθωρίου.
Kάτι τελειώνει, είναι φανερό. Kαι στο αβέβαιο μεσοδιάστημα ως τη γένεση καινούργιου «παραδείγματος» (με τις ωδίνες τοκετού ίσως φριχτές, απροσδιόριστης διάρκειας), είναι παράλογο να επιδιώκουμε νεκρανάσταση ή «βελτίωση» θεσμών και λειτουργιών οριστικά εξαχρειωμένων. Δεν τιθασεύεται η αλογία των αφηνιασμένων συμφερόντων ή της βίας ούτε με καινούργια κόμματα και «αγανακτισμένα» κινήματα ούτε με ευφυέστερους αρχηγούς. Aν κάτι μπορεί να εξασφαλίσει ετοιμότητα κοινωνικής ανασύνταξης είναι να διασωθούν οι προϋποθέσεις κοινωνικής συνοχής: Nα σώσουμε τη γλώσσα, την ιστορική συνείδηση, την πολιτισμική ιδιοπροσωπία, την ανάγκη και τη χαρά των σχέσεων κοινωνίας. Mιλώ για όσους απομείναμε ελληνόφωνοι.
Aυτή η διάσωση αποκλείεται να συντελεστεί με συμβιβασμούς και παραχωρήσεις στη λογική του συστήματος που παταγωδώς καταρρέει. Σε τι θα στραφούμε, επομένως, τι μας απομένει σαν θεσμικό όχημα συλλογικής δράσης; Eσκεμμένα ή όχι, τη χαριστική βολή στη θεσμική συνοχή και στον δυναμισμό της ελληνικής κοινωνίας την έδωσαν δυο πολιτικές μεθοδεύσεις, για προσαρμογή στα ευρωπαϊκά πρότυπα, βεβηλώνοντας ονόματα ιερά – «Kαποδίστριας» η πρώτη, «Kαλλικράτης» η δεύτερη εγκληματική μεθόδευση: Διέλυσαν το κύτταρο της ιστορικής επιβίωσης (τρεισήμισι χιλιάδων χρόνων) του Eλληνισμού, τη μικρή αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα. Για να πετύχουν καλύτερη αξιοποίηση των κονδυλίων της EE!! Kαι πέτυχαν ξέφρενο πολλαπλασιασμό της διαφθοράς, στυγνότερη θωράκιση της κομματοκρατίας.
Aπομένουν δυο θεσμικά μορφώματα, αλλοτριωμένα μεν από την κυρίαρχη στο καταρρέον «παράδειγμα» αντίληψη της συλλογικότητας, αλλά με ανεξέλεγκτη από το κράτος συγκρότηση και λειτουργία. Θα μπορούσαν να αποτελέσουν πυρήνες «λαϊκής βάσης» – να αυτενεργήσουν έξω από τη λογική των θεσμών της αποτυχίας. Eίναι το λαϊκό σώμα κάθε εκκλησιαστικής ενορίας και τα επαγγελματικά επιστημονικά σωματεία (των νομικών, των γιατρών, των τεχνολόγων κ.τ.ό.). Iσως μαζί τους και το κορυφαίο επιστημονικό ίδρυμα, η Aκαδημία Aθηνών.
Nαι, μπορούν να οργανώσουν οι ενορίτες στις εκκλησιές νυχτερινά μαθήματα όπου να διδάσκεται η γλώσσα της εκκλησιαστικής λατρείας – η συναρπαστική ποίηση αυτής της γλώσσας μέσα στους αιώνες. H πρωτοβουλία να είναι των λαϊκών και του εφημέριου, μην περιμένουν από τους επισκόπους ή τον αρχιεπίσκοπο, είναι οι πιο τραγικά αλλοτριωμένοι από το «σύστημα» που ψυχορραγεί. Mπορούν και δεύτερη πρωτοβουλία: Nα αποκαταστήσουν στους ναούς τον πολιτισμό του εκκλησιαστικού λατρευτικού χώρου – να εξοβελίσουν το κιτσαριό του βλαχαδερού εντυπωσιασμού, τον αισθητικό εκβαρβαρισμό που έχει επιβάλει η αγραμματοσύνη. Eκκλησιαστικό μέλος, εκκλησιαστική Eικόνα, στασίδι, προσκυνητάρι, καντύλι, πολυκάνδυλα. Nα ξαναγυρίσει στις εκκλησιές η αρχοντιά των κορυφωμάτων του πολιτισμού που παράγονταν εκεί επί αιώνες.
Θέλουν μελέτη τέτοιες πρωτοβουλίες, μόχθο συλλογικής προετοιμασίας, τη σοφία εξειδικευμένων μελετητών. O ιδεολογικός ενθουσιασμός, ο εντυπωσιασμός (σκοπός) που αγιάζει τα μέσα, είναι στοιχεία του «παραδείγματος» που καταρρέει. Oμως ό,τι μπορούν να πετύχουν οι ενορίτες από μόνοι τους για τη γλώσσα και τον πολιτισμό, μπορούν να το επιχειρήσουν στο πεδίο της δικής τους πρακτικής και οι γιατροί, οι νομικοί, οι τεχνολόγοι, οι οικονομολόγοι, μέσω των επιστημονικών τους συλλόγων: Oμάδες επιτελικής μελέτης των δυνατοτήτων να κοινωνικοποιηθεί το επάγγελμά τους και η άσκησή του, να αναχθούν οι σχέσεις κοινωνίας σε πρώτιστο ζητούμενο ποιότητας της ζωής. Πώς να κατανεμηθεί με όρους κοινωνικής λειτουργικότητας στη χώρα το πληθωρικό ιατρικό προσωπικό. Πώς να οργανωθεί η απόδοση δικαιοσύνης, πώς το σωφρονιστικό σύστημα, με προτεραιότητα κριτηρίων διακονίας της κοινωνίας. Ποια οργάνωση του τραπεζικού συστήματος θα ανταποκρινόταν πληρέστερα στις ιδιαιτερότητες της ελληνικής νοο-τροπίας. Πλήθος τέτοια ζωτικά προβλήματα που ο μεταπρατισμός της ξιπασιάς δεν κατάφερε ποτέ να τα λύσει, να γίνουν πρόκληση εθελοντισμού κοινωνικής προσφοράς για όσους θέλουν την ιστορική επιβίωση του Eλληνισμού.
Hρθε η στιγμή να θυμηθούν οι επιστημονικοί σύλλογοι (ίσως και η Aκαδημία) τον καταγωγικά κοινωνικό χαρακτήρα τους.

" Άνθρωποι" και ζώα.

«Ο άνθρωπος είναι το πιο ηλίθιο, κακό και ανεύθυνο πλάσμα του πλανήτη. Σκοτώνει, βασανίζει, υποδουλώνει και τους ομοίους του ακόμα. Ένα παιδί μπορεί να γίνει βιαστής, βασανιστής, δολοφόνος, Χίτλερ, Στάλιν, ό, τι κακό κι "εγκληματικό" βάλει ο νους σου.

Πλάτωνος ρήσις ...Η μουσική εξημερώνει τα "ζώα",πάντα βέβαια υπάρχει η εξαίρεση του κτήνους που κουβαλάει ο κάθε "άνθρωπος "για την επιβεβαίωση του κανόνα!!! "Αφιερωμένος" στον τελευταίο εκλεγμένο πρόεδρο της  ΕΦΕΕ!,να τον χαίρεται και αυτός και οι μαλάκες φορολογούμενοι που τον "πληρώνουν"!

 Ενώ ο σκύλος θα παραμείνει πάντα ένα τρυφερό και αγαθό πλάσμα, που θα πλουτίζει τον κόσμο με χάρη κι ομορφιά, και θα γεμίζει τα φιλαράκια του με τρυφερά συναισθήματα, τόσα και τέτοια, που εσύ, σαράντα ζωές να έχεις, δεν θα τα νιώσεις ποτέ.

Άνευ σχολίων!!!

 Γιατί εσύ το μόνο που κάνεις στη ζωή στου, όπως και όλοι μας σχεδόν, είναι να μετατρέπουμε τον κόσμο σε κουράδες, μόνο που εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, ενώ εσύ το κάνεις οικειοθελώς.»


Χρόνη Μίσσιου. Ντομάτες με γεύση μπανάνας

Οι κομματικές - συντεχνιακές ηγεσίες δεν κατάλαβαν ΤΙΠΟΤΑ

Σαν τους ταξιτζήδες, τους φορτηγατζήδες ή τους δεητζήδες, οι "πανεπιστημιακοί" των κομμάτων της αυτοαποκαλούμενης αριστεράς έκαμαν την "αντίσταση" τους ενάντια στο νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι ευγενείς τάξεις, κάθε μια για τον εαυτό της και ποτέ όλοι μαζί.

Κατέβηκαν κι αυτοί στο δρόμο, "αντιστεκόμενοι", συγκεντρώνοντας το μέγα πλήθος των 300 ατόμων.

Ο καθένας εφ' ώ ετάχθη. Αυτός είναι ο ρόλος τους. Να παριστάνουν τους "αντιστασιακούς", χωρίς να αμφισβητούν τις δομές και την ουσία ενός απάνθρωπου συστήματος, που έχει για πρώτο εχθρό, το λαό.

Δεν διδάχθηκαν τίποτα από τη Μεγάλη Ενότητα των Μεγάλων Ημερών του Μάη και του Ιούνη. Συνεχίζουν, στηριγμένοι στην πεποίθηση, πώς "μπόρα ήταν και πέρασε", πιστεύοντας πως ήρθε η άρω, με πολιτικές αοριστίες να "κεφαλαιοποιήσουν" την αγανάκτηση. (Βλέπε άρθρο Λαφαζάνη) ...Και ο σύντροφος του, Παπαδημούλης, ζητά "επανίδρυση" του υπουργείου εμπορικής ναυτιλίας, υποστηρίζοντας το αίτημα των εφοπλιστών!

Βαράνε, θυμωμένοι - αγανακτισμένοι,  το σαμάρι, αντί να πλήξουν τον κατασκευαστή του.

Αν αυτό είναι η "πάλη των τάξεων", τότε εγώ είμαι εναντίον της. Ο κεφαλαιοκρατισμός έχει "εχθρούς", αλλά δεν έχει αντίπαλο. ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ, ΤΟΝ ΕΠΙΝΟΟΥΜΕ, ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ.

Η απάντηση στην αθλιότητα είναι η κήρυξη ανένδοτης κατάστασης διαρκούς ευτυχίας και ελευθερίας. Η κήρυξη ανένδοτου απελευθερωτικού αγώνα. Να παράγουμε μιαν άλλη κοινωνία, εμπράκτως, μαχόμενοι αενάως.

Να επινοήσουμε άλλους τρόπους σκέψης και ζωής.

"«κάθε φορά που γίνεται κάτι το νέο, γίνεται απρόσμενα, απρόβλεπτα και τελικά αιτιωδώς ανεξήγητα, σαν ένα θαύμα, αν θέσουμε ως κριτήριο τα αναμενόμενα γεγονότα. Με άλλα λόγια, κάθε καινούργια αρχή, από την ίδια της τη φύση, αποτελεί ένα θαύμα, τουλάχιστον αν την δούμε και την κρίνουμε από τη σκοπιά των εξελίξεων που αναγκαστικά διακόπτει.» Το γεγονός είναι το απρόσμενο, το απρόβλεπτο, αυτό που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε πλήρως. Ωστόσο, μπορούμε να προσπαθήσουμε να το κατανοήσουμε, όπως έλεγε η Arendt, ή να το διαυγάσουμε όπως θα έλεγε ο Καστοριάδης". (Νίκος Ηλιόπουλος)

Οι πλατείες, η ενότητα, η δύναμη, η συνάντηση, πέρα από ιδεολογίες και κόμματα ήταν και συνεχίζει να είναι ένα "θαύμα". Ας προετοιμαστούμε για τη συνέχεια του "θαυμασμού".

Αμφισβητούμε τον κεφαλαιοκρατισμό, δημιουργούμε δημοκρατία και "δημοκρατικούς"  τρόπους ζωής. Έναν τρόπο για τον καθένας  μας, συλλογικά, ομοούσια και αδιαίρετα. Η ολοκλήρωση του ατόμου περνά από τη δημοκρατία και τις συλλογικές αξίες της.

---------------------------

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ, ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΗΛΙΘΙΕ!!!

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ "ΚΛΕΙΔΙ" ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ

Του ATILIO BORON*

 Τα διεθνή ΜΜΕ, οι σύμβουλοι, οι οικονομολόγοι, οι επενδυτικές τραπεζες, οι πρόεδροι των κεντρικών τραπεζών, οι υπουργοί οικονομικών, οι κυβερνώντες γενικώς, άλλο δεν κάνουν αυτούς τους τελευταίους καιρούς, παρά να μιλανε για την ''ελληνική κρίση''. Μπροστά σε τέτοιο και τόσο ντόρο και με χίλιες κακές προθέσεις από μέρους τους, είναι σωστό να παραφράσουμε, τη γνωστή από την εκλογική καμπάνια του Μπιλ Κλίντον εκείνη φράση, για να πούμε και να βροντοφωνάξουμε, ότι η κρίση είναι κρίση του καπιταλισμού και όχι της Ελλάδας. Και ότι αυτή η χώρα είναι ένας από τους πιο αδύνατους κρίκους της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας και ακόμα, εξαιτίας αυτού, εκεί είναι που ξεσπούν αυτή την περίοδο, όλες οι αντιφάσεις του συστήματος, ροκανίζοντας την ίδια της την υπόσταση σαν κράτος, χωρίς κανένα οίκτο.

Τους το λένε, τους το ξαναλένε, αλλά κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

"...Φαίνεται πια, ότι η πορεία των εξελίξεων στην Ελλάδα, βαδίζει σταθερά προς μια εκκωφαντική κατάρρευση, σαν εκείνη που γνώρισε η Αργεντινή τον Δεκέμβρη 2001. Αφήνοντας κατά μέρος κάποιες προφανείς διαφορές, υπάρχουν πραγματικά αρκετές ομοιότητες που οδηγούν σε μια τέτοια πρόβλεψη. Είναι βέβαια γεγονός, ότι σε αντίθεση με την κρίση της Αργεντινής, η εκδήλωση της κρίσης στην Ελλάδα, είναι προορισμένη να έχει παγκοσμίως έναν αντίκτυπο ασύγκριτα μεγαλύτερο. Και γι αυτό ακριβώς, ο ''πλανήτης των business'', σκέπτεταιέντρομος σαν πολύ πιθανή την ''μολυσματική μετάδοση' της κρίσης και τις ολέθριες παρενέργειές της, μεταξύ των χωρών του μητροπολιτικού καπιταλισμού. Με λίγα λόγια, μπορεί κάνεις να διαγνώσει ότι η καρδιά του παγκοσμιοποιημένου παραδοσιακού καπιταλιστικού μπλοκ είναι σοβαρά άρρωστη".

Καταρρέουν τα πάντα, τους το λένε και τους το ξαναλένε κι αυτοί ασχολούνται με το νόμο πλαίσιο!

"Ο Ελληνικός λαός λοιπόν με την αποφασιστική του αντίσταση μέχρι τώρα, δείχνει ότι είναι διατεθειμένος, "να τελειώνει'' και ''να ξεμπερδεύει'', με ένα σύστημα που δεν το ανέχεται πια, όχι μόνο μακροπρόθεσμα αλλά και βραχυπρόθεσμα. Θα χρειαστεί λοιπόν όλοι εμείς και κυρίως οι γειτονικοί του, ευρωπαθούντες λαοί, να του συμπαρασταθουμε ολόψυχα σε αυτή την ευγενική αλλά σκληρή και ανελέητη πάλη του και επιπλέον να οργανώσουμε σε ευρύτατο διεθνές επίπεδο την αλληλεγγύη μας ώστε να αποτρέψουμε την σε βάρος του βάρβαρη και κτηνώδη "σοσιαλιστική'' καταστολή που υφίσταται ήδη τα τελευταία χρόνια.

Ίσως τελικά η Ελλάδα και οι Έλληνες, που δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν δημιούργησαν την φιλοσοφία, την δημοκρατία, το θέατρο, την τραγωδία και τόσα αλλά αθάνατα επιτεύγματα, επιστρέφοντας στα βήματα τους, να είναι αυτοί που θα επινοήσουν και ανακαλύψουν "το κλειδί'' που θα ανοίξει την πόρτα για την αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική επανάσταση στον 21ο αιώνα. Όλη η προοδευτική ανθρωπότητα, ακόμα μια φορά θα ευγνωμονεί βαθειά την Ελλάδα και τους Έλληνες".

Ο άνθρωπος είναι σαφής, αλλά αυτοί, αντί να σχεδιάζουν το νέο παρόν και μέλλον, αντί για επινόηση  και προτάσεις ανατροπής, όντας καθεστωτικοί, διαιρούν την κοινωνία.

Ο καθένας στο ρολο του κι εμείς στον δικό μας.

"…Δεν υπάρχει πια αρκετή κοινωνία, έτσι ώστε τα άτομα να μπορούν να αυτό- προσδιορίζονται ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο την υπηρετούν. Αντί να την υπηρετούν, το αίτημα είναο πλέον να την παράγουν. Τώρα ο άνθρωπος βρίσκεται ξεκρέμαστος, γυμνός, χωρίς προστασία από τον εαυτό του, χωρίς υποχρεώσεις ή ασπίδες, εγκαταλειμμένος  από μια κοινωνία που δεν προδιαγράφει πια το μέλλον του….

Αντιμέτωπος με την αποστολή την οποία φοβούνται περισσότερο όλες οι  κοινωνίες- συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων που πλέουν ήδη τα λοίσθια- επειδή πρόκειται για μια αποστολή που θα την αναλάβουν κυρίως οι ανυπότακτοι, οι επαναστάτες, οι αντιστεκόμενοι.

Η αποστολή αυτή είναι να  αποσυνδεθούν  οι άνθρωποι από κοινωνικούς ρόλους....Andre Gortz  Η αθλιότητα του σήμερα και η προοπτική για το αύριο, 1997.

 «να γίνουν υποκείμενα, αντιστεκόμενοι στη λογική της κοινωνικής καταδυνάστευσης, στο όνομα μιας λογικής της ελευθερίας, της ελεύθερης παραγωγής του εαυτού» Alain Touraine ,Critiquede la modernite,FAYARD 1994

 Πηγή ithacaNet.gr

Σημείωση της "σύνταξης" του blog.

Η καθολική ψηφοφορία σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί φυσική συνέπεια της δημοκρατίας. Η δημοκρατία δεν έχει φυσική συνέπεια, ακριβώς επειδή είναι η διαίρεση της «φύσης» , η διάρρηξη του δεσμού μεταξύ φυσικών ιδιοτήτων και μορφών  διακυβέρνησης. Η καθολική ψηφοφορία είναι μια μορφή μεικτή, που τη γέννησε η ολιγαρχία, την έστρεψε προς άλλη κατεύθυνση ο δημοκρατικός αγώνας και συνεχώς την ανακατακτά η ολιγαρχία, η οποία προτείνει τους υποψηφίους της και ενίοτε τις αποφάσεις της στην επιλογή του εκλογικού σώματος, διχως ποτέ να μπορέσει να αποκλείσει τον κίνδυνο να συμπεριφερθεί το σώμα σαν ένας πληθυσμός που κληρώνει.

Το ανώνυμο άτομο, το άφυλο, το δίχως προγόνους , παράδοση, περιβάλλον ή δεσμό του όποιου είδους , ιδού ο άνθρωπος της ψευδοδημοκρατίας. Το άτομο θα απομείνει μόνο με τον εαυτό του , στη θέση όλων των  « συλλογικών πνευμάτων», στη θέση όλων επαγγελματικών περιβαλλόντων που, μέσα στον χρόνο, είχαν δημιουργήσει δεσμούς αλληλεγγύης και διατηρήσει παραδόσεις κοινής τιμής. Αυτός θα είναι ο θρίαμβος του ατομιστικού ατομικισμού (individualisme  atomisted) , τουτέστιν της ισχύος του αριθμού και της πανουργίας.

Δύο μικρά  αποσπάσματα από το βιβλίο, του Γάλλου φιλόσοφου Ζακ Ρανσιέρ ομότιμου καθηγητή στο πανεπιστήμιο Paris 8, Το μίσος για τη Δημοκρατία (Πολιτική, δημοκρατία , χειραφέτηση) αφιερωμένα εξαιρετικώς,σε όλους τους  καρνάβαλους των κομματικών και άλλων ιερατικών μορφωμάτων (γκρουπούσκουλων),που ετοιμάζονται "πυρετωδώς" για τις 3 Σεπτέμβρη και το δικό τους νέο γύρο πλατείας, χαχαχά.
Η διαρκής καραναβαλοποίηση της πολιτικής ζωής δηλαδή,το απόλυτο και αδιαμφισβήτητο copyrigt της γεροντονεάζουσας αριστεράς και της προόδου. 
Τα νέα και αυθεντικά κινήματα δεν έχουν ανάγκη από sponsoring made in something left wing illuminati.
Και όπως λέει και ο Ιthaca, αν θέλω να "μπανιαριστώ",  κάθομαι  σπίτι και το κάνω μόνος μου....χωρίς τη δική σας βοήθεια.

Aνοιχτά χαρτιά. Οδυσσέα Ελύτη

Άρθρο | Τετ, 08/24/2011 - 11:31

Aνοιχτά  χαρτιά. Οδυσσέα Ελύτη

 

Πρώτη έκδοση 1974 (δυστυχώς...)

 

Πρώτα πρώτα η ποίηση/   απόσπασμα,

 

Ένας άλλος ηθοποιός, πλάσμα φτασμένο, υποτίθεται ,από μακρινό πλανήτη, θ΄ απορούσε για την υπεράνθρωπη αυτή όσο και μάταιη προσπάθεια ως τη στιγμή πού, προσέχοντας κάτι άλλο, θ΄άρχιζε να καταλαβαίνει και να χτυπά το μέτωπό του, να καταλαβαίνει δηλαδή ότι με το οδυνηρό του περδούκλωμα ο δυστυχισμένος αυτός αποσκοπούσε απλά και μόνο ν΄ ανταποκριθεί στη θέση που του όριζε , για να μπορέσει να λειτουργήσει, ένα πολύπλοκο μηχάνημα στημένο αντικρύ του, με σωλήνες, λάστιχα, κουμπιά, χουνιά και απορροφητήρες, αποτέλεσμα πολυετών ερευνών, που χάρη σ΄ έναν απίστευτης τελειότητας μηχανισμό, του επέτρεπε, όντας σ΄ αυτή τη στάση, παρ΄ όλ΄ αυτά να συντηρείται στη ζωή, ν΄ αναπνέει, να τρώει, ν΄ αφοδεύει, να κάνει έρωτα και να παρακολουθεί  τηλεόραση, χωρίς να μετακινηθεί!!!

 

( blogspot H Eν Αθήναις Κυψέλη,διαδρομές ανθρώπων"προσώπων)

 

 

 

 

ΣΗΜ."Ι":

Ο λόγος του ποιητή αφιερώνεται σε εκείνους τους γέρους φίλους, που αφού απουσίασαν από κάθε συγκλονιστική διαδικασία την οποία συνέθεσε ο λαός στους τελευταίους μήνες, αποφάσισαν πως ήρθε η σειρά τους και από χωρίου εις χωρίον, κάνουν συναντήσεις, για να μας σώσουν. Είναι οι κατέχοντες τη Γνώση, διακατεχόμενοι από την πάγια ιδεολογία της Διαφωνίας. Ο κεφαλαιοκρατισμός έχει "εχθρούς", καμωμένους από τον ίδιο και τις "ιδεολογίες" του. Δεν έχει αντίπαλο και οι "διαφωνούντες" φροντίζουν να μην δημιουργηθεί ποτέ αυτός ο αντίπαλος, που δεν μπορεί να είναι άλλος από την τερατώδη ενότητα του λαού, δίχως κανένα προαπαιτούμενο. 

Έκαμαν την εκτίμηση, πως ο άνευ μοίρας λαός κουράστηκε, δεν μπορεί και πήγε σπίτι του.

Όταν ο λαός πάει σπίτι, τα κοράκια βγαίνουν στο προσκήνιο.

Δεν αντέχουν την πολυκοσμία. Δεν έχουν ρόλο.

 

 

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος

 

Μα ήρθαν αλλιώς τα πράματα
τονε ξυπνάν χαράματα
τον παν τον φέρνουν πίσω μπρος
του τρώνε και το λίγο βιος
κι από το στόμα την μπουκιά
πάνω στην ώρα τη γλυκιά
του τηνε παίρνουνε κι αυτή
χαρά στους που 'ναι οι δυνατοί!
Χαρά στους που 'ναι οι Δυνατοί
γι' αυτούς δεν έχει χόρταση.

΄Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος' - Οδυσσέας Ελύτης

 

 

(Είναι λίγο "δεξιός", μιας κάποιας ευρύτερης αποδοχής, ο ποιητής, κι ίσως οι "Διαφωνούντες" να βαρυστομαχιάσουν).

Πηγή Ithacanet.gr

Ο σύγχρονος Ναρκισσισμός

Τετάρτη, 17 Αύγουστος 2011 08:00Παραθέματα Βιβλίων

Φώτιος  Σχοινάς

Ο Ζυλ Λιποτβεσκί στο βιβλίο του «Η εποχή τού κενού. Δοκίμια για τον σύγ­χρονο ατομικισμό» γράφει πως κάθε εποχή έχει έναν κυρίαρχο μυθολογικό τύπο (Οιδίποδα, Αχιλλέα, Αντιγόνη, Προμηθέα, Αμλετ κ.ά.) που εκφράζει το επικρατούν πνεύμα της. Ο μυθολογικός τύπος που εκφράζει και αποτυπώνει το κυρίαρχο πνεύμα τής σύγχρονης εποχής τής μετανεωτερικότητας είναι ο Νάρκισ­σος. Ο μετανεωτερικός ναρκισσισμός αποτελεί την ακραία απόληξη του νεωτερικού ατομικισμού.

Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει να επενδύσει σε τίποτα έξω από τον εαυτό του. Η πολιτική και η θρησκεία δεν αποτελούν πλέον γι' αυτόν σημεία αναφο­ράς, στα οποία θα μπορούσε να αφιερωθεί με πάθος και να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή του. Ιδέες, όπως το Έθνος, η Παιδεία, η Δημοκρατία, η Κοινωνική Δι­καιοσύνη, δεν τον συγκινούν πλέον και αδυνατούν να κινητοποιήσουν τον συναι­σθηματικό του κόσμο και την ενεργητικότητά του. Τί απομένει; Η υπερεπένδυση στο Εγώ, η αυτολατρία, η αυτοπραγμάτωση. Εξ ού και η λατρεία της νεότητος και ο τρόμος και η αποστροφή στο γήρας.

Εξ ού και η υπερβολική φροντίδα τού σώματος, η προσπάθεια να διατηρηθεί νέο και ακμαίο, παρά την φυσιολογική φθορά τού χρόνου. Η υγιεινή διατροφή, η γυμναστική, τα σπα, το μασσάζ, η γιόγκα, το βιάγκρα κ.ά. εντάσσονται στην αγωνιώδη, αλλά και άπελπι μέριμνα τού σύγχρονου ανθρώπου να υπερβεί την αναπόφευκτη φθορά τού χρόνου και να διατηρηθεί αιώνια νέος και σφριγηλός. Φαίνεται πως ο σύγχρονος νάρκισσος άνθρωπος αρνείται να παραδεχθεί τη θνητότητά του, το βέβαιο και αναπόφευκτο του θανάτου, το γεγονός ότι η ανθρώπινη ύπαρξη είναι υποταγμένη σε αμετακί­νητα όρια που δεν μπορεί να ξεπεράσει. Ο περιβάλλων κόσμος, είτε ο φυσικός είτε ο ανθρώπινος, δεν αποσκοπεί σε τίποτε άλλο παρά να ικανοποιεί ή να μαται­ώνει τις δίχως όρια επιθυμίες του. Συνεπεία του νεωτερικού ατομικισμού και του μετανεωτερικού ναρκισσισμού ο homo psychologicus τείνει να καταστεί o κυρίαρ­χος ανθρωπολογικός τύπος. O homo politicus («πολιτικόν ζώον» κατά τον Αρι­στοτέλη o άνθρωπος) και o homo theologicus («ζώον θεούμενον» κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο o άνθρωπος) εκτοπίζονται και τη θέση τους καταλαμβά­νει o homo psychologicus με τις ακόρεστες επιθυμίες, συμπλέγματα, ένοχες και προ παντός με την προ ουδενός ορρωδούσα τάση του προς αυτοπραγμάτωση.
Η σύγχρονη μετανεωτερική κοινωνία αδυνατεί να προσφέρει στον σημερινό άνθρωπο νόημα ζωής και νόημα θανάτου. Αδυνατεί να του υποδείξει Κάτι (μια Ιδεολογία, ένα υπερβατικό, ή έστω εμμενές, εγκοσμιοκρατικό Πρότυπο, Θεσμό και Αξία) για το οποίο αξίζει να ζήσει και να πεθάνει. Έτσι ο σύγχρονος άν­θρωπος στρέφει όλη τη συναισθηματικότητα, ενεργητικότητα και δραστηριότητά του στην αυτοπραγμάτωση και ανάπτυξη του Εαυτού του, του Εγώ του. Τίπο­τα έξω από τον εαυτό του δεν τον συγκινεί, δεν τον διεγείρει και δεν τον ενεργο­ποιεί.
Ο σύγχρονος νάρκισσος άνθρωπος ζει σ' ένα αδιάστατο παρόν αποκομμένος από τις ιστορικές του ρίζες και δίχως προοπτική και μέριμνα για το μέλλον. Αδιαφορεί για οτιδήποτε του κληροδότησε το παρελθόν και για οτιδήποτε θα κληρο­δοτήσει αυτός στις επερχόμενες γενεές. Αυτή η έλλειψη ιστορικής συνέχειας, η εξά­λειψη της αίσθησης ότι ανήκουμε σε μία «διαδοχή γενεών που είναι ριζωμένες στο παρελθόν και επεκτείνονται στο μέλλον» χαρακτηρίζει και γεννά την ναρκισσιστι­κή κοινωνία, όπως γράφει ο Κρίστοφερ Λας στο βιβλίο του «Η κουλτούρα τού ναρκισσισμού». Να ζούμε στο παρόν, μόνο στο παρόν και να καρπούμεθα άπλη­στα οτιδήποτε αυτό μας προσφέρει αδιαφορώντας για τους προγενέστερους και τους μεταγενέστερους είναι το σύνθημα της σύγχρονης ναρκισσιστικής κοινωνίας. Ο μετανεωτερικός νάρκισσος άνθρωπος έχει μειωμένη έως παντελώς μηδενισμέ­νη ιστορική, εθνική, πολιτική και θρησκευτική συνείδηση, ενώ παρουσιάζει υπερτροφικά ανεπτυγμένη καταναλωτική συνείδηση.

[…]

Εκ των επισημάνσεων της Εγελιανής, Φαινομενολογικής και Χριστιανικής φιλοσοφίας συνάγεται ότι η πλήρωση, ανάπτυξη και ολοκλήρωση της ανθρωπίνης συνειδήσεως προκύπτει από την αναφορά και συσχέτιση αυτής με κά­τι (Πρόσωπο, Κράτος, Ιδεολογία) έξω από αυτήν. Η ναρκισσιστική αυτοστροφή και αυτοαναφορά τής συνειδήσεως συνεπάγεται την αποδόμηση, αλλοτρίωση και εκμηδένισή της. Το εγώ, για να δομηθεί, ολοκληρωθεί, αλλά και να ικανο­ποιηθεί, χρειάζεται το ουκ εγώ. Αυτοπεριχαράκωση του εγώ στον εαυτό του ση­μαίνει αυτοκαταστροφή τού εγώ. Έτσι δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το σύγχρονο γενικευμένο αίσθημα του ανικανοποίητου και του εσωτερικού κενού. Οι πρωτοφα­νείς ανέσεις και τα καταναλωτικά αγαθά τού σύγχρονου πολιτισμού δεν μπορούν να αντισταθμίσουν την απουσία νοήματος και να άρουν το γενικευμένο αίσθημα της ψυχικής δυσφορίας και δυσανεξίας που διακατέχουν τον σύγχρονο άνθρωπο.
Αλλ' ούτε και η καταφυγή στις ανθρώπινες και ερωτικές σχέσεις και η υπερεπένδυση σ' αυτές του συγχρόνου ανθρώπου, ακριβώς λόγω της αλλοτρίωσης και της φθοράς που έχουν υποστεί συνεπεία τού ναρκισσιστικού εγωκεντρισμού, μπορούν να του προσφέρουν καταφύγιο και θεραπεία. Τουναντίον, στις συντριπτι­κά πλείστες περιπτώσεις αυξάνουν το άγχος, την απογοήτευση και το εσωτερικό κενό του. Είναι χαρακτηριστικά επί του προκειμένου αυτά που γράφει ο Κρίστοφερ Λας στο ανωτέρω μνημονευθέν βιβλίο του «Η κουλτούρα τού ναρκισσι­σμού»: «η λατρεία των προσωπικών σχέσεων, που γίνεται ολοένα και πιο έντονη όσο υποχωρεί η ελπίδα των πολιτικών λύσεων, κρύβει την πλήρη απογοήτευση από τις προσωπικές σχέσεις, όπως ακριβώς η λατρεία τής αισθησιακότητας συνε­πάγεται την απάρνηση της αισθησιακότητας σε όλες εκτός από τις πιο πρωτόγο­νες μορφές της. Η ιδεολογία του προσωπικού μεγαλώματος, επιφανειακά αισιό­δοξη, ακτινοβολεί βαθειά απελπισία και παραίτηση. Είναι η πίστη των ανθρώ­πων χωρίς πίστη».
Το διάχυτο πνεύμα τού ναρκισσισμού επηρεάζει αρνητικά προπάντων το πιο ευπαθές και ευάλωτο τμήμα της κοινωνίας μας: τα παιδιά και τους έφηβους. Η παγερή και αδιαπέραστη αδιαφορία των μαθητών προς τα προσφερόμενα μορφω­τικά αγαθά από το σύγχρονο σχολείο οφείλεται εν πολλοίς στην αδυναμία τού εξωτερικού κόσμου να προσελκύσει το ενδιαφέρον και την προσοχή τού σύγχρονου παιδιού. Το σύγχρονο παιδί, αδυνατώντας να βρει στηρίγματα στην οικογένεια, στο σχολείο, στην πολιτική και στην κοινωνία, αποτραβιέται στον εαυτό του, κλείνεται ερμητικά απέναντι στον εξωτερικό κόσμο και κόβει τους διαύλους επι­κοινωνίας μ' αυτόν. Νομίζω ότι η ευρύτατη διάδοση των ναρκωτικών στη σύγ­χρονη νεολαία οφείλεται στην ανάγκη τού παιδιού να εξέλθει του εαυτού του και να συναντήσει κάτι που θα του φέρει χαρά και ικανοποίηση —ασχέτως εάν το τίμημα του πρόσκαιρου τεχνητού παραδείσου είναι καταστροφικό... Ο ναρκισσισμός βρίσκεται στους αντίποδες της ορθόδοξης πνευ­ματικότητας. Η φιλαυτία είναι η μητέρα και η ρίζα όλων των ψεκτών παθών. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής ορίζει την φιλαυτία ως την άλογον φιλίαν του σώματος, όχι βέβαια διότι το σώμα είναι κακό καθ' εαυτό, αλλά διότι αποτελεί το έσχατο οχυρό της αυτονομημένης έναντι του Θεού ατομικότητας. Η φιλαυτία αποτελεί το πρωτογενές πάθος, την νοσογόνο πηγή όλων των άλλων μεμπτών παθών που αποξενώνουν από τον Θεό και τους συνανθρώπους. Γι' αυτό και πρέπει, σύμφωνα με την ορθόδοξη ασκητική αγωγή, να μεταμορφωθεί σε φιλοθεΐα και φιλανθρωπία - φιλαδελφία.

[…]


(Απόσπασμα άρθρου από το περιοδικό «Ευθύνη», Φεβρουάριος 2009)

Πηγή Αντίφωνο