Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
Ρητορική δεν ήταν (δεν είναι) η ικανότητα του ομιλείν ακαταπαύστως· σύμφωνα με το δημιουργό της (Γοργίας ο Λεοντίνος), ρητορική είναι η τέχνη της πειθούς, ο δημιουργός πειθούς.Ο υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος, παραδόξως, φαίνεται να αγνοεί την κρίσιμη ως άνω διαφορά και επιδίδεται σε ατελείωτους λόγους, που καταντάνε ανεμώλια έπη, έπεα πτερόεντα, όπως έγραφε ο Ομηρος, και ουδένα πείθει.
Αλλά δεν μπορείς να αποδώσεις άγνοια σ' έναν πολιτικό που δηλώνει «παρών» περίπου τρεις δεκαετίες, καθηγητή, από νεαρή ηλικία, του Συνταγματικού Δικαίου. Αρα σκοπίμως μιλάει σαν να πολυβολεί· εντυπωσιάζει μεν, βρίσκεται εκτός ουσίας (αλήθειας) δε. Ισως δεν έχει συνειδητοποιήσει πλήρως ότι παρήλθεν ο καιρός που το πόπολο άκουγε σαν χάννος· ότι ο τρομερός πόλεμος που δέχεται από την κυβέρνηση στα εισοδήματά του και τη ζωή του το ανάγκασε να βγει από την καταναλωτική αποχαύνωση (σοσιαλιστική, φιλελεύθερη, αριστερή) των τελευταίων δεκαετιών.
Προφανώς δεν τον αφήνουν να δει καθαρά η ματαιοδοξία του και η υπέρμετρη φιλοδοξία του (ουδέποτε εξάλλου το έχει κρύψει). Η αχαλιναγώγητη όμως φιλοδοξία οδηγεί μαθηματικά σχεδόν στην αλαζονεία και ως εκ τούτου στην αυταρχική άσκηση εξουσίας. Οι πρόσφατες ενέργειές του αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Αδιαφορώντας πλήρως, αγνοώντας, περιφρονώντας, θα έλεγε κανείς, τους θεσμούς της νομιμότητας και της διαφάνειας, πριμοδότησε με χρήματα, του ελληνικού Δημοσίου, μια υπό οικονομικό έλεγχο τράπεζα, προβάλλοντας τη συστημική τάχα λογική, περί ασφάλειας του τραπεζικού συστήματος εν Ελλάδι.
Οι άνθρωποι του Γενικού Λογιστηρίου τού είπαν το εξής απλό: αν χρηματοδοτηθεί η τράπεζα θα υπάρξει αύξηση του πιστωτικού κινδύνου του ελληνικού Δημοσίου περαιτέρω, μιας και οι φήμες της αγοράς θέλουν αυτή την τράπεζα να παρουσιάζει ισχυρά προβλήματα ρευστότητας. Απτόητος ο υπουργός αντεπετέθη, επιπλήττοντας μάλιστα τους ανθρώπους του ΓΛΚ ότι απεργάζονται (;) την ομαλή λειτουργία και ευρυθμία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Αλλά ο υπουργός δεν μένει εκεί. Θεωρών εαυτόν ριζοσπάστη και καινοτόμο, αιφνιδιάζει το Κοινοβούλιο εισάγοντας προσθήκη σε πολυνομοσχέδιο που απαλλάσσει πάσης ευθύνης τον ίδιο και όλους όσοι χρημάτισαν υπουργοί Οικονομικών από το 1997 και εντεύθεν (!) και είχαν πριμοδοτήσει τράπεζες. Μάλιστα. Τσιφλίκι μας είναι το Κοινοβούλιο, ό,τι θέλουμε κάνουμε. Ποιος, εξάλλου, θα αντιδράσει; Από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, άλλα βόσκουν, ποιος ξέρει σε τι λειμώνες άγνοιας και αδιαφορίας, και άλλα καραδοκούν πότε θ' αρπάξουν τη σκυτάλη της διακυβέρνησης.
Κι έτσι αθωώνονται πανηγυρικά εκ των υστέρων (!), με τη νομική κάλυψη που τους παρέχει η προσθήκη, όλοι οι επί των Οικονομικών υπουργοί της τελευταίας δεκαπενταετίας. Ολα μέλι γάλα δηλαδή, με τη βούλα ενός αδιαφιλονίκητου υπουργού.
Πολλά μπορεί να προσάψει κανείς στον κ. Βενιζέλο για την πράξη του αυτή, για τη φιλοδοξία του που μετατρέπεται σε αλαζονεία και αυταρχισμό. Εκείνο, όμως, που θλίβει περισσότερο έναν άνθρωπο, έναν πολίτη με δημοκρατική συνείδηση, είναι η ίδια η (μη) λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Μια εύθραυστη πλειοψηφία δίνει το δικαίωμα σε οποιονδήποτε υπουργό να ασκεί την εξουσία δικτατορικώ τω τρόπω, χωρίς αντίσταση, χωρίς αντιπολιτευτικό έλεγχο. Ποιος να αντιδράσει, αφού όλοι βολεύονται με αυτή την εξέλιξη;
Είναι η γενικότερη παθογένεια του πολιτικού συστήματος· έχουμε άπαντες ταυτίσει την πολιτική με το κράτος και την εκάστοτε κυβέρνηση. Εχουμε αποδεχτεί ότι το πολιτικό προσωπικό μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει.
Η πιο μεγάλη όμως θλίψη-απογοήτευση είναι ότι ως κοινωνία απλώς παρακολουθούμε τις «επιδόσεις» και «αποδόσεις» του πολιτικού προσωπικού αποκλεισμένοι αριστοτεχνικά από τη συμμετοχή μας στο πολιτικό σύστημα.
Μάλλον αυτά γνωρίζει καλώς ο υπουργός Οικονομικών, εξ ου και οι συστημικές του αυτές επιδείξεις - παρεκτροπές. Οτι έχει τάχα μαζί του το διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος είναι απλώς στάχτη στα μάτια. Εν όσω το πολιτικό σύστημα παραμένει ως έχει, φαινόμενα Βενιζέλου θα είναι συνήθη, δυστυχώς.
stamg@enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου